21
As it acht oere is, besykje ik Margreet voer te skiljen. Har waarme stim: ‘Hallo, mei Margreet.’
‘Bliid dat ik dy hear, Margreet, it is mei Anke.’
‘Ja, André sei al dat der ien of oare Anneke foar my skille hie, mar ik koe net leauwe datsto dat wiest, omdatsto noch yn Frankryk hearst te sitten... binne jim dêr weireind of sa?’
‘Nee, dêr wie it it prachtichste waar fan 'e wrâld. Mar it is út.’
‘Wàààt??’
Se is hiel ferwûndere merk ik ta myn blidens.
‘Mar wêrom?’
‘Dat wit ik net krekt.’ Ik haw der gjin ferlet fan om itjinge dat er tsjin my sein hat, wurdlik oer te bringen. Ien kear it hearen fan dy wurden wie my al slim genôch. Op de achtergrûn moat dy André noch wêze, want ik hear in manljuslûd. ‘Bist net allinne?’
‘Nee,’ seit se, ‘André is der ek.’
‘In nijenien?’
‘He hen,’ docht Margreet.
De ôfstân groeit yn 'e sekûnden dêrnei. We sizze beide neat. Ik gryp om my hinne nei floei en sjek en mei de hoarn tusken it skouder en it ear draai ik in sjekje.
‘Sis,’ seit se dan, ‘sille we ris in wykein fuort?’
‘Wacht efkes,’ sis ik en knip mei de oanstekker.
‘Ik haw seis wike blankoyn 'e grutte fakânsje.’
Arjen en ik soene nei Jûchslavië, mar dat giet fansels net mear troch. Alwer eat, dêr't ik wol om janke kin.
‘Ik haw der wol nocht oan om nei in eilân,’ seit Margreet.
‘Kin André dan net? freegje ik, fyn ynlein foar myn dwaan.
‘Nee, dy hat net safolle fakânsjedagen. Hy hat in hiel nijsgjirrige baan. Hy sityn 'e moade.’
Ik kin der neat oan dwaan, mar ik sjoch in smel mar dochs
Auteursrechtelijk beschermd