Den spieghel van Philagie

[Naer dat sy was be-smeurt met vleeschelijcke sonden]

Naer dat sy was be-smeurt met vleeschelijcke sonden,
Wordt desen vuylen pot een goude schael gevonden,

En eerst een stuck van schand, wordt nu een stuck ter eer,

Siet, wat de traenen doen! en weenen wy niet meer?

Wie isser die oyt ghelesen heeft den boeck der Oudt-vaeders, die niet en weet, dat als den H. Antonius sijn discipelen by nacht dede bidden, om van Godt te verstaen of de sonden vande on-tuchtighe Thais waeren ver-gheven, eenen van die, met naeme Paulus had eene ont-geestinghe, en sagh in een

[p. 229]

visioen een schoon geborduerdt blinckende ledikant in den hemel, bewaert van dry Maeghden, waer op hy uyt-riep met verwonderinghe: Haec est largitio Patris mei Antonij. Dat is de ver-geldinghe van mijnen Vader Antonius. Maer dit wierdt op staende voet door eene hemelsche stemme weder-sproken, de welcke seyde: Dit is den loon en de vergheldinghe van de boet-veirdighe Sonderse Thais: 'tschijnt dat de bermhertigheydt Godts ghelijck is aen de edele jaeghers, die hun meer vernoegen met den vanck van eenen wilden vogel, als van een tamme duyve, ick segghe dan voorder om u als in eenen boet-veirdighen winckel te leyden. Het printjen hier van, om u wat licht te gheven, is eene ooghe inde locht, stortende over-vloedighe traenen, die op het radt van een waeter-meulentjen vallen, het selve doen gaen, en om-draeyen, waer door het sondich hert gemaelen, en gebrieselt wordt, onder knielt de wee-moedighe Siele, die het meel in haeren schoot, als in eenen sack is ont-fanghende, versuchtende dese woorden: