|
| |
| |
| |
’t Praetje voor de vaeck,
Geschaft op den tweeden dach van I. V. B.
ende K. G. Bruylofts-dagh, in Amsterdam.
IOnge luy, tza, niet te droomen,
Waerom benje hier gekomen?
Kijck hoe zitmen nu bedeest.
Was het om dees Bruylofts-Feest
Met jou druylen te vercieren?
Speelnoots, schaemje met jou vieren.
Lustigh, vrolijck, repje dra.
Toonje quinten, kom, tza, tza,
Maeck ruym baen: wie sal beginnen?
Niemant? wel ick mis mijn sinnen!
| |
| |
Hoe, wat schortje, krijghje vaeck?
Spreeck recht uyt, zeg neen of jaa ’k:
Kom, ick moet de vaeck verdrijven;
Ick bedingh voor al geen kijven.
Mis ick, hou mijn fael te goe;
Luyster wacker snedigh toe.
Juffers, gut wist ghy de reden,
Waerom ’t Bruytje ginck bekleeden
’t Overgroote Huw’lijcks Gild,
‘K loof daer wierd geen rijdt gespildt:
Ghy soud naer gheen Vryers wachten,
Maer haer selven daet’lick trachten
Vraeght Katrijntje eens de zin,
Waerom datse mist haer kroontje,
‘K weet sy seyd: mijn lief Adoontje
Vont te nacht my soo gestelt,
Dat ick wellust en geweldt,
| |
| |
’t Hooft dorst bien, jae hem noch tarten.
Hy riep Engel stelt geen parten,
Maer ick als een Amazoon,
Weygerd’ hem mijn Maegde-kroon,
Daer hy my soo lang om prachten:
Hy viel aen met nieuwe krachten.
Schoon hy swoeghde heel verhet,
Hy wiert datelijck verzet;
Al sijn stormen, en sijn lagen,
Wierden weeldrigh afgeslagen
’t Eynden aam, en loos gestreen,
Liet hy af en rust sijn leen:
Hy leeft raedt met zijn gedachten,
Sloot met list my te verkrachten,
Dies eyscht hy een kindt te baet,
Dat ick, hallef weegh toelaet.
Toen lockten hy, door sijn smeecken,
Cupido, vol loose treecken:
| |
| |
Och, toen wast met my gedaen;
Want die viel soo listigh aen,
Dat ick hem niet af kon weeren;
Oock kon ick mijn Lief niet keeren.
Dus benart soo viel ick vlack.
Binnen raeckt hy met gemack;
’t Heyl daer hy soo langh naer wenste,
Al mijn Maeghde-çier verslenste,
O! de zoete troetel smert
Kittelde soo aen mijn hert,
Dat ick in sijn arm most zijgen;
Maer de rest sal ick wel swijgen,
Cupid’ sach mijn flaeute haest,
’t Potte-boefje stond verbaest,
Heel beteutelt, sonder spreecke;
Maer doe Ioosje myn ginck steecke
Een kruyd-nagel in mijn mont,
Toen bequam ick weer terstont;
| |
| |
Want het my soo fris verquickte;
Dat ick schier van wellust stickte.
D’eene vreught was nau gedaen,
Oft ’t ginck weer van Meta aen.
Hymen, om dees strijd en liste,
Lachte dat hy hem bepiste.
Iuno barste schier van lagh,
Doe sy my verwonnen sagh.
Pafos Wicht die snoode guyt,
Zong van vreught dit lietie uyt.
|
|
Auteursrechtvrij