Graf-Schrift van Isaac Vos, kluchtige Tonneel-Speelder.
Isaac Vos leyt hier in d’aerde, Niet ten vollen na sijn waerde,
Want hy op ons Duyts Tonneel, Met een Lier, of met een Veel.
Wist de Joncker soo te speelen, En natuyrlijck uyt te beelen,
Dat op elcke greep en streeck, Self de gauste Mof besweeck,
| |
Doch geen wonder, want door ’t drincken, Scheen hy altijt neer te sinken
Traegh en deftigh was sijn tree, Anders lagh, was hem een wee!
Tot dat eynd’lijck sijn gebeente, ’t Onlust van de goe Gemeente.
In het Gasthuys nam haer keer, Daer op nieuws soo speelt hy weer,
Kreupels, Lammen, ende Blinden, ’t Eenemael verandert was:
Want die yetwets voort kon hincken, Wou uyt d’henghste Bron mee drincken;
Dan den groten Esculaep, Die de rampen van dien Aep,
Kenden door sijn ouden Euvel, Schopten hem van Puidus heuvel,
Wt sijn Meesterlijcken stoel, Al sijn Klercken door ’t gewoel,
Tegen al haer best aen ’t recken, Om de beste van de Gecken,
Voor sijn School-loon, en sijn leer, Te versellen na het veer.
Daer hem Charon reets in wachte, ’t veergelt eyschte en hy lachte.
D’Ander zy schier niet en zucht, Lieve Charon, daer z’ een klucht,
Die ‘k ter eeren van de Moffen, En haer snorcken en haer stoffen
Heb gemaeckt en zelfs gerijmt, Yder diese ziet beswijmt,
Met geraeckten hy aen ’t ende, By de Rederijckers bende,
Daer hem Pluto nu ter tijdt, voor hem speelen laet om strijdt.
Men hield zijn uytvaert in den Schouburgh ’t preuts gebouw,
Zijn Naders en zijn Broers, die volghden hem in rouw.
|
|
Auteursrechtvrij