Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 99]

43 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Een nyeu liet wil ic beghinnen
Ende al met gansscher duecht,
Om die liefste die ick beminne
Want si mijn jonck herte verhuecht.
Si heeft mijn herte bevanghen
In also corter stont;
Al valtse mi so stranghe,
Na haer staet mijn verlanghen,
Want si mijn jonc herte doorwont.

2
O suyver bloemken reyne,
Laet uwen troost gheschien;
Want ghi zijt, die ick meyne
Ende ick u mijn jonste bie.
Om u ligghe ick in trueren
Des nachts ende daertoe dach;
Moechdy mi niet ghebueren,
So dunct mijn herte schueren,
Dat ic u noyt en sach.

3
Vrou Venus, die goddinne,
Die en is oock niet so schoon
Als mijn lief die ick minne:
Si spant int herte die croene.
Mocht ic mi gaen vermeyden
Al met dat vroulic graen!
Nu moet ic van haer scheyden.
Maria wil haer geleyden;
Si cost mi so menighen traen.

4
Adieu reyn eglentier!
Adieu reyn balsomeye!
Adieu reyn violier!
Adieu reyn acoleye!
Adieu mijn uutvercoren,
Tot op een ander termijn.
Ic en geefs niet al verloren,
Wi sullen noch vruecht orboren
Ende met genoechten zijn.

5
Hi nam dat vrouken schoon
Al bi der witser hant.
Wat gaf hi haer te loone?
Een kindeken so playsant.
‘Ic wilt met haer gaen wagen
Ende drincken den coelen wijn,
Ondanck mijn vrienden ende maghen.’
‘Ick sal u een kindeken dragen,
Ghi sulter die vader af zijn.’

6
‘Schoon lief, hoort mi ghewaghen,
Weledel joncfrouwe fijn:
Ist dat ghi nu sult draghen
So cleynen kindekijn,
So en sal ick u niet laten
Al waren mijn vrienden also quaet.
Ic bid u uut caritaten:
Schoon lief, coemt mi te baten
Want ghi zijt mijn toeverlaet.’

7
Al die dit liedeken dichte
Dat was een ruyter fijn.
Hi maectet also slechte
Ter eeren die liefste zijn.
Hi hevet so wel ghesongen,
Hi singet mer lancx so meer;
God sceynde quade nijders tonghen
Si hebben hem lange bedwonghen,
God verleen hem pays en eer.