Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 207]

89 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Ick draghe naest mijnder herten
Een verborghen mutsken fijn.
Stont ick in haren sinne,
Als si doet in de mijn
Ende ic die waerheit wiste,
So waer mijn trueren ghedaen.
Nu weet ick van tevoren wel
Dat die liefde is vergaen.

2
Ick quam aen eenen verdoolden wech
Ende daer vant ick een lindeken staen.
Ick ghinck mi sitten rusten,
Ic was seer moede ghegaen.
Ick ontspande mijnen boghe,
Ick ruste mi in dat gras;
Daer peynsde ick om die liefste mijn,
Waer dat si vervaren was.

3
Ick rade allen ghesellen jonck
Ende alle meyskens wel,
Dat si hem wachten van der muts:
Ten is gheen kinderspel!
Si was mi aengedrongen,
Gegespt, gelijc een schoe;
Ick wilse gaen laten varen
Ende spreken den wijsen man toe.

4
Mer die dit liedeken dichte
Dat was een meysken fijn.
Si hadde die muts van neghen maenden,
Si en constese niet voorby.
Si hadse neghen maenden lanck
In also grooter noot:
Al van der muts is si ghestorven,
God gheve haer siele blijschap groot.