Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 265]

116 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Met Venus' geschut ben ic doorscoten
Van een die alderliefste mijn.
Haer claer aenschijn, dat heeft doorwont
Mijns herten gront. Schoon roode mont,
Tot alder stont so lijde ic pijn.

2
O Cupido, god van der minnen,
Wilt ghi mi noch in staden staen!
Ic ben gevaen in Venus' net,
So vast geset,
Ic en cans ontrijden noch ontgaen.

3
Ic bemin so seer dat alderliefste greyn:
Haer handekens teer, haer vingerkens cleyn,
In Venus' pleyn spant si die croon,
Dat vrouken schoon. Vijfduysent doon
Crijghe ick te loon van haer, certeyn.

4
Princersse, troost mi, mijnder herten kersouwe,
So waer mijn jonc herteken ghesont
Tot alder stont, oock verhuecht.
Met uwer duecht, troost mi, ghi muecht!
Met uwer duecht, u vrientschap jont.

5
Prince, ghi zijt mijn alderliefste princesse.
Als mi van u troost ghebueren mach,
Nacht ende dach ben ic verblijt.
Tot alder tijt verduldich lijdt:
Al werden wi benijt, maect gheen geclach.