Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 311]

136 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Och liefde, hoe geerne waer ic bi dier
In sulcker begherten,
Als mi yet wert op aerden!
Mijn hopen is, ic sie di schier;
Ick spreke van dier,
Gheensins en mach liever werden!
Och, laghe ic in den arm van dier,
Alle vruecht doet mi gheleyden.
So balde als ic u dan wedersie,
So wordet vergheten alle mijn scheyden.

2
Och lief, en sal ic niet bi u moghen zijn?
Dat herte mijn
Splijt in duysent stucken.
Hoe mocht ic lijden grooter pijn?
Mijns liefs aenschijn:
Hoe sal ic dat verdraghen,
In sulcker acht wel duysentfout?
Och vrouwe, ghi zijt die waerde croon.
Slape ic, wake ick, mijn herte is cranck,
Schoon lief, na u begheeren.

3
Och, liever ic niet en ghewan
Herte, moet ende sin!
En laet van dijn liefde niet rouwen,
Ghy weet dat ick dijn eyghen bin,
Mijn keyserin,
Ic make u, mijnder trouwen.
Ghi zijt dyegene mer die ic mene,
Dier ic mijn trou hebbe gegeven,
Alleene ende anders gheene:
Uus ghelijc en leeft niet op aerden.