Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 329]

146 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Trueren, ghi zijt mijn eyghen bleven.
Troosteloos ben ick, vol fantasien.
Dat hebben dese nijders tonghen bedreven,
Want si solaes van lieften benijen.

2
Hoe soude ick mi dan moghen verblijen?
Want wat ick doe, tis al verloren.
Dese pijn is mi seer swaer om lijen:
Die liefste en mach mi sien oft hooren.

3
En deden die nijders diet souden mercken,
Ick sprackse aen, waer icxse aensaghe
Ende segghen haer al van Venus' wercken,
Hoe si mi quelt van daghe tot daghe.

4
Het moet wel zij n een jammerlike plaghe!
Van schaemten en can ic mi niet verweeren
Dat ick mijn lijden haer soude claghen;
Dus en can ic niet comen tot mijn begeeren.

5
Aylacen, nu ist altemael ghedaen!
Waer ick mi keere oft waer ick mi wende,
Van troosten en hoor ick gheen vermaen:
Si hout haer oft si mi niet en kende.

6
Woude si mi troosten, die waerde geminde,
Ende gheven mi een vriendelijck opslach,
So waer verdreven alle mijn allende
Ende al dat mijn herte deeren mach.

7
Och lacen, nu ist al om niet,
Dat ic haren wille hebbe ghedaen.
Van mi vliet si als si mi siet.
Mijn lijden en wil si niet verslaen.

8
Och, woude si mi in danck ontfaen,
Ick soude haer noch te beminnen gheven!
Mer neense, si sout noode van monde slaen,
Twelck doet mi suchten ende beven.

9
Schoon lief, ick en weets mi gheenen raet,
Hoe ick mi selven soude moghen vermaken.
Mijn sinnekens zijn seer disperaet,
Mi en mach gheenen troost ghenaken.

10
In hopen moet ic mijn genoechte maken
Ende dencken op haer wesen soet
Ende studeren altijt in Venus' saken;
Ick hope, het sal noch werden goet!