Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 363]

161 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
‘Waect op, waect op, du waerde gast,
Die valcke is opter stanghen:
Hi keert hem seer na des daghes licht,
Daerna staet sijn verlanghen.
Daerom ic u in trouwen rade:
Die morghensterre in den hemel staet,
Siet, dat u niet en worde te spade,
Keert u, schoon lief, van danen.’

2
‘Neen, wachter, neen, laet dat geschal,
Wat dinghe helpt u dat schimpen?
Ghi brenget ons beyde in groot ongeval.
Het can u luttel ghehelpen,
Dat ghi verstoort den liefsten gast,
Hi coemt hier, lacen, selden.
Ten is noch niet so na den dach,
Ghi sullet noch misghelden!’

3
‘Neen, vrou, neen, weest niet so fel!
Door ghene swerte wolcken
Mi dunct, ic sie een sterre claer
Al door die wolcken comen stolcken.
Oft ic daerin bedroghen ben,
Daer gheve ic mi in schuldich.
Den dach en is niet so na daer bi,
Ghi slaept noch wel een ure oft dry.
Laet mi in uwer hulden.’

4
Die gast, die gast, die si vercoos
Haers herten een tabernakel,
In heeter liefden haers herten begheert,
Si brant recht als een fackel.
Haer dunct een ure een jaer lanck dueren.
Si en heves gheen verdrieten;
Si speelden beyde haers herten begheeren
Totdat die lichte morghensterre
Quam aen den hemel schieten.

5
Dat vrouken in haer bedde lach
Met haer sneewitte wanghen
Haer roode mont, haer bruyn ogenopslach,
Haer herte is so banghe;
Voor die nijders tonghen is si seer versaecht.
Den dach coemt aenghestreken,
Hi spranck daer lustelijck door den clee.
Dat scheyden doet hem beyden wee
Ende strijdt boven alle valcken.