192 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Hoort toe, den hoop met allen:
Wat te Lueven is ghebuert,
Zijnt Sint Jansmisse is gevallen,
Van een clercxken ongetruert,
En van een moederlijc meysken:
Si hadden malcander lief.
Al sprack hise menich reysken,
Dat en bluste noch niet haer gerief.
Hi slachte Vrou Venus' knaepen
Sint Jooris' visschop maecte hem nat;
Om in haer blanck armkens te slapen,
Hi haer so vriendelijcke badt,
Dwelcke si hem consenteerde.
Van vaer en moer was hi bevreest,
Mer tmeysken douders informeerde,
Hoe si ghequelt was van eenen gheest.
Screyen, jancken, croegen en stenen
Sach men aen dit meysken fier.
‘Och moeder, waer sal ic henen?
Noit maecht en leet sulc dangier!
Eenen geest sal mi die leden breken!
Ten dient niet langher gestilt,
Of alleen moet ic tegen hem spreken,
Op den voorsolder hi comen wilt.’
De ouders hieraf seer verscriecten,
Maecten haestich huer bedde beneen.
Op gheen boeverye si en mickten,
Mer hebben huer lief dochter gebeen:
‘Willet paciencelic verdragen,
Al wat u den geest aendoet.
Wi hopen in corten daghen
Sal al zijn pijne zijn geboet!’
Tsavens ontrent den neghen
Wort dit meisken seer bevreest:
‘Och moerken, ic moet sonder bejegen
Daerboven gaen spreken den geest!’
Den clerc quam ter veynster inne,
Bi zijn liefste moedernaect.
Die gheest quelde zijn liefste minne,
Datter die coetse af heeft gecraeckt!
De ouders niet seer vast en slipen,
Haer jammerde tsdochters verdriet.
Seer lude si biddende riepen:
‘Lief kint, lijdt al wat u geschiet!
Geeft goet, erve, arbeit mede.
Consentert al hem tzijnder vrede,
Opdat ghijt niet langer en bequelt!’
Tsnuchtens ginghen vrienden en magen
Met medecijn tot haer bedde vroech,
Meysken sey: ‘De geest sou mi plaghen,
Dedic niet altijt zijn gevoech...’
Tgheslachte weende seere;
Tmeisken was van verwe bleec:
‘Och vrienden, dat weet onsen Here
Hoe dat mi den geest te nacht bestreet!’
‘Ten baet,’ seyt si, ‘hulen, screyen en lollen,
Alleen ic mot die pijn lijen.
Siet, hoe ic hier ligge geswollen
Door des geest pijnlic bestrijen...’
Uut die vrienden, sonder wederleggen,
Spraker eenen boerdelic onversaecht:
‘Cosijn, dorstic, ic sout seggen,
U dochter, mijn nicht, en is geen maecht!’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd