Het Belfort. Jaargang 13

[p. 193]

Ars longa, vita brevis.

'T Brein des dichters krielt vol beelden

in half nevelig gewaad.

Maagden zijn ze die nog duiken

achter sluiers 't blank gelaat.

Talrijk wachten zij de schepping

en een lichaam: doek of zang,

zooals blanke duiven wachten

aan de poort van hun gevang.

En de dichter met zijn kinders

vliegt omhoog in breede vlucht,

wil in 't kunstwerk alles vatten

maar oneindig is de lucht.

D'hemel slaat verblindt zijne oogen,

aan zijn voeten rolt de hel,

beelden rijzen glanzend donker,

eind'loos lijk het baargewel.

Spokend staan ze daar te dansen;

't hart des dichters klopt zoo bang,

want zijn leven gaat aan 't wanklen

en zijn kunst is nog zoo lang.

Op het eeuwig spoor van 't schoone

heeft hij jaren lang gejaagd,

gansch een wereld zal verstorten

met den dichter die hem draagt.

Zaalge stond wanneer de dichter

't eeuwig daglicht rijzen ziet

en in 't eeuwig leven zingt het

alomvattend schoonheidslied.

Kort was 't leven, slechts een lichtspoor

die een gouden sterre laat,

maar de kunst zij is oneindig

en wordt slechts bij God verzaad.

Leuven.

Lohengrin.