De Belgische Illustratie. Jaargang 3

[p. 360]

Allerlei.

Z.H. Pius IX in zijn kabinet.

Onzeggelijk is het aantal afbeeldingen, die van onzen H. Vader, den onsterfelijken Pius IX, door de geheele wereld verspreid zijn. Toch stemmen geloofwaardige personen, die den H. Vader meermalen en van zeer nabij met opmerkzaamheid gadesloegen, hierin overeen, dat zij maar zelden een volkomen gelijkend portret van den grooten Paus-Koning aantreffen.

Pius IX zelf zegde voor eenigen tijd lachend aan een zijner bezoekers, die hem een twaalftal afbeeldingen toonde, dat hij het moeielijk kon gelooven of hij wel op een dier portretten juist geleek. ‘Slechts onder dit eene,’ voegde Hij er bij, ‘kan ik goedschiks mijn naamteekening zetten.’

't Is naar deze laatstgenoemde afbeelding, met de handteekening van den Paus voorzien, dat de nevenstaande kleine gravure is vervaardigd, die den H. Vader in zijn bid- en studeer-vertrek voorstelt.

Z.H. IN ZIJN BID- EN STUDEERVERTRLEK.

Een zeldzaam meubel.

Voor den winkel van een handelaar in gebruikte meubelen en kleedingstukken stond een man, die de uitgestalde voorwerpen allen zeer nauwkeurig bezag, zonder, zoo het scheen, zijne keuze te kunnen vinden. Op de vraag van den koopman wat hij verlangt, zegt onze vriend: ‘ik geloof niet, dat ge mij helpen kunt, aan 't geen ik zoek.’ - ‘'t Zou dan al heel raar moeten wezen;’ antwoordt de koopman. - ‘Om je de waarheid te zeggen,’ luidde het niet alledaagsch antwoord, ‘is dit ook zoo; mijne vrouw is gestorven, en nu zoek ik naar een halfsleten doodkist.’

Een nieuw model geweren.

Een boer had bij een jood een geweer gekocht, en kwam zich na eenigen tijd beklagen dat het niet deugde, ‘'t Zou 't eerst van me leeve weeze,’ zegt de zone Abrahams, ‘dat zoo'n pracht van een geweer reden tot klagen geeft; wat scheelt er dan aan?’ - ‘Wat er aan scheelt?’ vraagt de boer, ‘wel man, de loop is krom.’ - ‘Zoo, zoo!’ herneemt de jood, ‘dan krijg ik nog van je een vijffrancstuk, want dat benne geweren, daar kan je meê om èn hoek schieten.’

Een nieuw middel tot het bepleisteren van muren.

Collodium vermengd met phosphorzure kalk, die goed zuiver is, ten einde geene valsche kleur te weeg te brengen, vormt eene schoone kneedbare zelfstandigheid, die, hard geworden, zeer fraai kan gepolijst worden.

Middel om de echtheid van zilveren deklagen op metalen te beproeven.

Men make de oppervlakte schoon met sterken alcohol en wassche die daarna onmiddellijk af met koud water. Hierna bestrijke men ze door middel van eene glasroede met eene koude verzadigde oplossing van dubbel chroomzure potas in salpeterzuur. Heeft men nu echt zilver dan krijgt men duidelijk eene bloedroode kleur van chroomzuur zilver-oxyde. Heeft men berlijnsch zilver, dan is de kleur bruin, en bij afwassching met water komt geen bloedrood te voorschijn. Britaniametaal teekent zwart. Platina laat geene werking zien. Vertoont er zich eene roodachtige vlek, dan is dit het bewijs van de aanwezigheid van kwik-amalgama, deze vlek verdwijnt geheel bij het afwasschen met water. Een geelkleurige neêrslag verraadt lood en bismuth; terwijl zink en tin sterk door de natte proef worden aangedaan. De twee eerste verliezen bij het afwasschen alle spoor van verandering, terwijl zich bij zink en tin een geel praecipitaat vormt, dat zich ook eenigermate aan het tin vasthecht.

Voorteekenen van mooi weêr.

Deze heeft men als de zon helder opgaat in een onbewolkten hemel; als de wolken, waarin zij bij haar opkomen gewikkeld is, naar het Westen drijven; als zij omringd is door een regelmatigen cirkel; als zij ondergaat te midden van roode wolken.

De maan voorspelt mooi weêr als zij, vol zijnde, omgeven is door een schitterenden kring; als hare vlakken goed zichtbaar zijn; als hare hoornen den vierden dag puntig zijn; als hare schijf drie dagen vóór de verandering der maan en vóór volle maan schittert.

In de wolken ziet men teekenen van mooi weêr als zij bij het ondergaan der zon goudkleurig zijn en den schijn aannemen alsof ze verdwijnen; als ze klein zijn en tegen wind in drijven; als ze wit zijn of, terwijl de zon boven den gezichteinder staat, den vorm aannemen, dien men schapenwolkjes noemt.

De sterren verraden aanstaand mooi weêr als zij zich in groot getal vertoonen en helder schitteren.

Eindelijk zijn het nog teekenen van mooi weêr: als muggenzwermen in de lucht dansen; horzels en wespen zich 's morgens in groot getal vertoonen, en men spinnen ziet in de lucht of op de planten.

Bij den neus genomen.

In een koffijhuis te A........ bevond zich een persoon die er altijd op uit was den draak te steken met anderen, vooral met vreemdelingen. Na eens eenigen tijd te hebben rondgezien, ontwaart hij weder een onbekende en begeeft zich tot dezen met het gewone doel. ‘Ah zoo mijnheer, hoe maakt u het?’ - ‘Dank u,’ zegt de aangesprokene, ‘mij onbekend.’ - ‘Heb ik’ zoo gaat hij voort, 'u niet onlangs getroffen te L...?’ - ‘Wel mogelijk.’ - ‘U zijt koopman, niet waar?’ - ‘Juist geraden.’ - ‘Wacht eens, koopman in.... in.... in....’ De aangesprokene, die begreep met wat slag van persoon hij te doen had, antwoordde heel bedaard: ‘Dat zal mijnheer toch zoo spoedig niet raden! ik maak er echter geen geheim van, ik ben koopman in neuzen, heer.’ - ‘In neuzen, mijnheer? ge zot, in zulke? (op zijne neus slaande).’ - ‘Ja mijnheer, in zulke neuzen, ik koop die en wel op conditie, dat ik ze eerst in ontvangst neem na den dood.’ - ‘Wat, mijnheer, u malt er meê!’ - ‘In het minst niet.’ - ‘Wat wilt ge op die voorwaarde voor den mijnen geven?’ - ‘Voor den uwen geef ik u tien gulden.’ - ‘Accoord.’ - Er werden getuigen genomen en de koop was gesloten. Onmiddellijk daarop bestelt de grappenmaker een gelag voor den kooper, eenige vrienden en zich zelven. Onder het praten staat de neuzen-koopman op en verwijdert zich even. Na een poosje keert hij terug met een gloeiend krulijzer in de hand, begeeft zich ongemerkt achter den persoon, wiens neus hij zooeven gekocht had en dreigt hem te brandmerken. - ‘Hé, mijnheer, wat gaat ge beginnen?’ roept de grappenmaker verschrikt uit. - ‘Wel eenvoudig, niets anders,’ luidde het antwoord, ‘dan de waar merken, die ik gekocht heb, om ze later te kunnen herkennen.’ En de spreker drong al dichter met het gloeiende ijzer naar den gekochten neus toe. ‘Maar, mijnheer, dat gaat immers niet aan, ik behoef hem eerst af te staan na mijn dood.’ - ‘Het accoord is, dat ik hem eerst na uw dood in bezit zal nemen, maar daar hij mijn eigendom is, kan ik er, als ik hem u maar laat behouden, mede doen wat ik wil.’ En steeds dichter naderde het gloeiend ijzer den neus. Het kostte. den grappenmaker veel moeite zich uit die hachelijke positie te redden, maar eindelijk kwam hij tot de vernietiging van den koop ten koste der bespotting van 't gansche koffiehuis.