De Belgische Illustratie. Jaargang 4

Allerlei.

Tante,

wat is dat toch voor een ding, een telegraaf,’ vraagde een kleine jongen aan een dame, die de reputatie had van met eene nog al vrij lange tong bedeeld te zijn.

‘Wel Jantje,’ antwoordde deze, ‘een telegraaf is een ding, waarmeê men in een oogenblik datgene, wat hier gezegd wordt, uren ver weet mede te deelen.’

‘Zoo tante,’ zegde de kleine schalk, ‘dan zijt gij zeker ook een telegraaf, want als men u iets zegt, dan weet het ook in een oogenblik de gansche stad.’

In eene der protestantsche kerken

in Zuid-Holland had onlangs een voorstel plaats, dat wil zeggen: een candidaat-dominé preekte voor eenige uitgenoodigden, in de hoop dat zijne welsprekendheid bekend zou worden en hij bij eene vacature in aanmerking mocht komen. Midden in zijne redevoering gewagende van de toestanden in onzen tijd verwarde hij in het woord buitensporigheden. Met veel nadruk zeide hij: ‘Ik wil spreken van de spuitenborigheden onzer eeuw..... ik zeg de borenspuitigheden...... ik herhaal de sporenbuitigheden......’ De candidaat werd bleek, hij deed nog eene poging om weder vlot te worden doch geraakte geheel uit den Koers en verliet den kansel onder het buitensporig gelach van eenige jonge dames, die tevergeefs de zakdoeken in den mond stopten om zich te bedwingen.

Een freule

van achtbaren leeftijd, doch die er graag nog zeer jong uitzag, had een nieuwen huisknecht gekregen. Eenige dagen na zijne komst zeide zij op een morgen: ‘Barend, tot half een ben ik voor niemand tehuis, ik ga toilet maken.’

Tegen twaalf uren wilde een der huisvrienden haar een bezoek brengen.

‘De freule heeft gezegd dat zij voor u niet tehuis is,’ sprak de knecht, ‘zij gaat.....’

‘Koffie drinken, waarschijnlijk,’ zegde de huisvriend.

‘Neen, Mijnheer, neen,’ hernam de knecht, ‘zij gaat.... zij gaat;... drommels ik kan het woord niet meer vinden, Mijnheer.’

‘Kunt gij het dan niet op eene andere manier zeggen?’

‘Ja wel, mijnheer, heel goed: ‘de kamenier is bezig met de freule tanden in den mond te zetten en hare wangen en wenkbrauwen wat op te kleuren.’

Op een zeker handelskantoor

waren drie gebroeders werkzaam, die den familienaam van Dag hadden. Den jongsten van de drie was de zorg voor de kas opgedragen. Op zekeren dag nu, dat toevallig de kasbewaarder voor een oogenblik uit was, kwam er iemand met een rekening.

‘Goede man,’ zegde de patroon, ‘ik kan u geen geld geven, gij zult het best doen met hier te wachten, tot de jongste Dag komt.’

‘Ik zou je danken,’ antwoordde de schuldeischer, ‘want bij die gelegenheid zullen wij elkander toch wel zien.’