De Belgische Illustratie. Jaargang 5

Verkleumd.

In 't geheel geen vroolijk Wintergezicht biedt de gravure op pag. 229, geen zwierende, tuimelende, botsende, zwenkende schaatsenrijders op het spiegelgladde vlak, terwijl tenten en kiosken aan een kermis doen denken; geen joelende, huppelende, buitelende knapen, die elkaar de ooren wasschen met de versche sneeuw of de volle vlokken tot lichte bommen verwerken, neen, te midden van het eenzame, thans zoo nare woud, een paar arme, verdwaalde, verkleumde kinderen, die het ouderlijke dak verlieten, wijl er voor 't oogenblik geen hout meer was aan den uitgedoofden haard.

[p. 227]

Niet zeer hard is het, den strengen Winter te passeeren in goed verwarmde vertrekken, waar zelfs de minste tocht geweerd wordt, terwijl men slechts nu en dan even door de bitter koude buitenlucht draaft. Men weet aldus niet wat het is: koû lijden. Doch den Winter door te brengen in arme, kille verblijven, waar de snerpende wind door de reten snijdt, en de haard slechts een flauw vlammetje toont of geheel gedoofd is, zóó den Winter te passeeren, in tevredenheid en berusting, dat is sterker!

Wel moet het een ijskoud hart zijn, dat ondersteuning zou weigeren aan den medemensch, die zoo'n Winter heeft te verduren.