De Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 169]

[Nummer 22]

Een oude vrachtwagen.

Alfred Madoux, een brusselsch schilder, stelt ons een ouden vlaamschen wagen met een drieledig span voor, zoo als wij er soms nog in de dorpen of op de groote heirbanen ontmoeten, indien het nog mocht gebeuren, dat wij ons daar bevinden; doch dit zelfs valt, met de spoorwegen, slechts zelden voor.

Eeuwen lang gebeurde het vervoer der koopwaren in ons land zoo als ook elders, per as. Onze aarde- en steenwegen waren met vrachtkarren als overzaaid, en zooals deze waren een paar eeuwen geleden, zoo waren zij nog, toen, in onzen tijd, de stoom hen eindelijk grootendeels deed verdwijnen.

Het getal vrachtkarren, dat wekelijks naar en van de groote steden kwam, was ook nog in onzen jongen tijd, inderdaad ontelbaar. Langzaam maar veilig, hoog opgeladen, krakend en dommelend, kroop als het ware dat gespan over onze steenwegen, nu eens een anderen, van den tegenovergestelden kant, opkomenden wagen, of eene zware, gele diligencie mijdende.

een oude vrachtwagen.

Zeker gaat het vervoer thans sneller, doch niet goedkooper. Hebben wij onder het stoffelijk oogpunt gewonnen, dewijl ‘tijd geld is’, dan hebben wij onder het schilderachtige wel wat verloren. Onze kinderen zullen den tijd der vrachtwagens niet meer kennen; maar wij, wij zijn in dien tijd groot geworden, en vandaar dat er ons altijd een indruk is bij gebleven van het tooneel, als de wekelijksche vrachtwagen 's avonds langzaam het dorp in kwam.

Die wagen kwam immers uit de groote stad, die verre - verre gelegen was, en waarvan wij in ons kinderverstand nog geen juist denkbeeld konden maken. Die voerman had wellicht iets bij zich, aan het

[p. 170]

adres van ons huisgezin, of zou dit of dat, verder op, voor een onzer familie-betrekkingen, meênemen.

Reede in de verte had men, in den zomeravond, het belgeklingel zijner paarden gehoord; allengs kwam dit getink nader. Het zware span, twee en drie paarden, had dapper werk, want hoog was het voertuig geladen; langs achter en langs voren bortelde de lading uit, en zelfs sleepte zij schier over de baan, want onder den wagen waggelde nog een lange, met goederen opgestapelde mand.

De voerman ging, men zou gezegd hebben, half slapend naast de paarden; maar de zwarte hond, onder de kar gebonden, blafte en liet zijne glimmende oogen en zijn rooden muil zien. Zoo rolde de wagen langs de openstaande huisdeuren en de smidse van het dorp, uit welke reeds het helder licht en vuur tot op de straat scheen; zoo rolde hij voort, hield even aan de oude afspanning stil en verdween dan weêr in de schemering gelijk hij gekomen was.

Tegenwoordig, zeggen wij, is de vrachtwagen maar zelden meer te zien; eene doodsche stilte heerscht op de heirbanen. Op eenige plaatsen wordt echter die stilte, op zekeren afstand, onderbroken door een sterker wordende donder.

Ginds ver verschijnt iets gloeiends. Is het de bliksem in de duisternis? Even snel snijdt het licht voorbij. Het is de stoom, die de goederen vogelvlug wegvoert, en deze reeds ter bestemming brengt, eer onze goede voerman de oogen geopend en zijne paarden opgetuigd heeft.

Madoux heeft ons blijkbaar een ledigen wagen voorgesteld, want de paarden trekken eigenlijk niet. Ook missen wij de mand, den hond onder de kar en achter de speken van het wiel. De wagen bevindt zich op geen steenweg, zelfs niet in een karrespoor, dat zich op de vlakte niet afteekent - kleine bijzonderheden, die wij, welke vrachtwagens kennen, noodzakelijk moeten opmerken.

De genoemde schilder is echter een man van talent; er is beweging, teekening en kleur in zijn werk, en wij deelen met genoegen zijn ouden vlaamschen vrachtwagen aan onze lezers meê.