De Beweging. Jaargang 15

[p. 43]

Mistnacht
Door
W. van Bijgaarden

De straten eenzaam en donker;

de wijde nacht is diep.

Daar boven geen starrengeflonker;

de maan of ze rustig sliep.

De lucht een bewegende waduw

hangt af op gracht en in straat;

het land een donkere schaduw,

waar alles in onder gaat.

Het stadje leeg en verlaten,

de huizen wazig omhuld;

de bochtige, nauwe straten

van nevels en mist vervuld.

Het water in loomen luister

met een weiflenden glans van satijn;

de schepen grooter in 't duister

of het dreigende reuzen zijn.

De lichtlooze huizen heffen

hun daken omhoog in de lucht

daarboven, strak en effen,

waar wind om de schouwen zucht.

[p. 44]

 

De trage geluiden gleden

 

gedempt door de duisternis heen;

 

de nevels, van menschen gemeden,

 

in de donkere stilte alleen.

 

 

 

Lantarens zwak en verglommen

 

doen lichten met matten schijn

 

de lucht en de damp weeromme,

 

of bloemen ontloken zijn.

 

 

 

Ze staan in de straten te gloeien;

 

bewegende kringen van licht

 

vlakbij in den donker vervloeien:

 

de nevel is zwaar en dicht.

 

 

 

De droomende huizen bezijden

 

de straten zijn ijl en leeg

 

en trage schaduwen glijden

 

in langzaam en vaag beweeg.

 

 

 

Gestalten van wind bewogen,

 

die weer in elkander vergaan,

 

tot vormlooze slieren verbogen

 

en nog ze in de nevels bestaan.

 

 

 

De schim van een ander leven,

 

dat hier door de duisternis ging,

 

als bleeke droomen, gebleven

 

in daagsche herinnering.

 

Neuzen, 1919.