Biekorf. Jaargang 12

De dageraad

‘DE Dageraad’ is een tot hiertoe onuitgegeven gedicht. Aan hoogleeraar Gustaf Verriest, die het stuk aan de ‘Vlaamsche School’ mededeelde, schreef de dichter toen hij hem dit gedicht toezond: ‘Hier is een dichtje op mijn ondervinden van 't geen men, geloof ik couleurs complémentaires heet; de zwarte letters in mijnen brevier waren schoon bloedrood; de roode helder vert de gris enz., gelijk in 't gedicht’.

Hier volgt dit heerlijk stuk:

In 't blauwe van den hemel doekt

eene kleene witte wolke

de zonne mij;

en 't witte van die wolke en komt

geen vlekkelooze molke,

geen wolke bij;

[p. 175]

 

Geen witgewasschen wolle, noch

 

geen snee, die versch gevallen

 

te gronde ligt;

 

zoo wit is, op de boorden van

 

die witte wolke, 't brallen

 

van 't zonnelicht.

 

 

 

'k En kan 't niet meer bezien bijkans,

 

mijne oogen willen dolen:

 

't is vermiljoen,

 

dat, zwart in mijnen boek gedrukt,

 

zoo zwart was als de kolen,

 

en 't rood is groen.

 

 

 

De Leye, die daar stille ligt,

 

het water in de beken

 

is rood voortaan;

 

terwijl, van top tot tee'n, mij als

 

van 't morgenrood ontsteken

 

de boomen staan.

 

 

 

Het schemert hooge en leege nu,

 

en, diepe in 's hemels gronden,

 

vandage staat,

 

beneên dien witten zonnedoek,

 

in 's middags hooge stonden,

 

de dageraad.

Uit ‘Onze Tijd’