een keer lijze-weg met z'n ballastschuppen over dat kleen kleen hoepje... en... ‘Telefoor’ schoot wakker, en ging op ‘lijk den grooten orgel’ tieren, gieren om dood. ‘Voor m'n oogeputten 'n roer ik nog aan een paster die slaapt’, zei Peepee, ea 't was gemeend van den vent.
Dikta die al 't achterkeukentje weer in de gratie kroop, beweerde dat ‘de spanader al drie dagen vast lag’ en men ongelijk had zoo benauwd te zijn. Moeder intusschen zou ‘nog liever vlotgers eten dan ooit nog meêkoppezop aan heuren Semenarist te geven’. 't Vrouwmensch verkweekte zienderoogen... ‘en nu maar weer aan 't lutsebalieren en 't dauwderiedouwen met verschen moed.’ Daar 'n was weêrom geen kot meer te houden met dien soldaat, 's nachts bijzonderlijk!... Moeder in heur nachtgewaad met 't kind in heur armen wandelde lijk ‘den witten beer’ rond de kamer:
sla'pt en doe' jen oogsjes toe,
he' je geen vaak je moe' nie' slapen,
he' je geen honger je moe' nie' gapen,
De binders van heur slaapmutse sloegen de mate... Kwam ze vóór 't nachtlampje de kleine loech lijk e' zotje, maar draaide z'heur hielen ‘dien duivel’ tuitte om dood. Vader Pol 'n kon 't niet meer uitzien. ‘God zegen'-je met dien predikant’ mompelde de man... zoetjes..., en uit z'n polk gekropen trok hij op met de strijksarge vol bruine verbrande plekken en gaten, en met z'n kleederen en nog wat pallullen als dekkinge, hem uit gaan strekken ‘place d'arme’ in de schavelinge. Daar sliep hij lijk een rooze.
Dikta, de gedienstige Dikta, 's anderendags bracht een fleschje ‘sarope van anijs’ meê, en in 'en vloek had ze me daar tien twaalf futten gemaakt van schrootjes lijnwaad gevuld met geknabbeld brood en suiker. Die tutten in den anijs gedoopt ‘wa'-b'liefje, 't was wel fijn!’ Telesfoor lekte de zoetigheid van buiten af en spande z'n keeltje met nieuwe
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
