De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 58]

Marijke Höweler
Het huis

Ze kwamen met z'n drieën kijken naar het huis. Een man, een vrouw, een kind. Ze reden Fiat Panda. Hij droeg een korte broek. Het huis zou dus te duur zijn voor ze. Daarom schonk ik er weinig aandacht aan. En ik hield me bezig met de andere gegadigden die ik voorbij zag komen. De meesten daarvan waren van mijn leeftijd, bevattelijk voor jicht en ander ongemak. Daarom is men op zoek naar een kleinere behuizing dan de eigen hoeve. Pas als men merkt dat men daarvoor 't geboortehuis verlaten moet, dan ziet men ervan af. Zo gaat dat nu al maandenlang. Ik zie ze komen en ik zie ze gaan. De meesten ken ik wel en het verdriet me niks. Per slot is het mijn hoeve niet en wie men op een afstand kent, die zal niet gauw als buur bevallen.

De eigenaar is lid van de gemeenteraad. Dat is heel goed te merken. Sinds het hem moeilijk valt de hoeve te verkopen, heeft men de weg geasfalteerd. Daar heb ik jarenlang voor aan hun deur gelegen. Dus het komt mij heel goed uit. Het pad zal ook een naam gaan krijgen. Beau Coin of Belle Vallée of Schöner Gegend. Het schijnt dat daar onenigheid van is gekomen. Zodoende zal het nog wel een paar jaar duren.

Pas toen ik ze er voor de tweede keer naartoe zag gaan, begon ik beter op te letten. Zij droeg een zonnebril, die had ze in het haar gestoken. Hij deed het wagentje op slot, nadat hij uitgestapt was. Van vee zou dus geen sprake zijn. Hoogstens een pony voor het kind. Meer zou er niet van komen. Van maaien evenmin. Ik zag de woelmuizen al scharrelen in het hoge gras, op weg om mijn andijvie op te vreten. Toch trokken ze me wel. Ik had het idee dat die mij veel vertier konden gaan geven. Ik zorgde daarom dat ik wat te doen had op het erf zodra ze weer naar buiten kwamen.

‘Van Wiesenberg,’ zei hij en stak zijn hand uit.

[p. 59]

‘Aangenaam,’ zei ik en boog mijn hoofd, iets waar ik bij de burgemeester ook wel last van heb en wat ik maar niet af kan leren. Daarna gaf ik zijn vrouw een hand. ‘Lisa,’ zei die. Maar niet zoals je het opschrijft, ze zei: Laisa. Het kind had ook een naam.

‘Goed weer,’ zei ik en zweeg. Zodat zij mij wat vragen konden als zij wilden.

Dat deden ze ook wel, maar het was heel wat anders dan ik had willen weten als ik in hun plaats geweest was.

‘Het is hier schitterend,’ zei Laisa. ‘Bevalt het wonen u hier?’

Ik wist niet zo gauw wat ik daarop moest zeggen. Ik woon hier al mijn leven lang. Dan kan je moeilijk van bevallen spreken. Ik zei dus ‘ja’.

‘Dus u bevalt het wel,’ zei ze nadenkend.

‘Er is veel ongedierte,’ zei ik. En ik wees ze de moestuin aan. Ze gaf geen antwoord, dus zo stonden we een tijdje.

‘Vindt u het aan te raden,’ vroeg hij.

‘Dat hangt er helemaal vanaf, wat ie ervoor vraagt.’ Ik keek eens om me heen. Ik was wel benieuwd hoeveel hij er opgelegd had nou het om vreemden ging. Maar ook stond ik nog steeds over dat ‘schitterend’ na te denken. Het land hóórt namelijk bij mij. En ook mezelf zou ik niet gauw zo noemen. Toen keek ik weer eens op en zag dat ze nog steeds stonden te wachten. Het kind was naar het hek gelopen en wees de schapen aan. ‘Apen,’ zei het. Het had zijn vingers in zijn mond.

‘Leuk hè,’ zei Laisa. En dat was alweer iets wat ik nooit zo had bekeken. Vooral de laatste tijd niet. Er was iets aan de schapen wat me niet beviel. Daarom dacht ik voornamelijk aan verkopen.

‘Wat zou u doen, in ons geval,’ vroeg hij.

‘Wat moet ie ervoor hebben?’

Eerst dacht ik nog dat ik hem niet verstond. Dus liet ik het hem nóg eens zeggen. Toen er geen twijfel mogelijk was dat het om zes miljoenen franken ging, begon ik te begrijpen waarom de eigenaar geen betere buren voor mij wist dan deze.

[p. 60]

‘Dan weet ik er nog wel een voor jullie,’ zei ik. En zonder na te denken, wees ik mijn eigen hoeve aan, die ongeveer hetzelfde is. ‘Die is vijf, die kan je ook zo hebben!’ Het was niet serieus bedoeld. Ik was dus blij dat ik zag dat ze hem niet moesten.

Hij zei, ‘die is ook mooi natuurlijk, maar dan mis je het uitzicht wel.’

‘Dat is Zuid West,’ zei ik, ‘daar komt de wind vandaan. Daarom kan je er beter eentje vóór je hebben.’ ‘Bent u van plan om te verhuizen?’ vroeg ze.

‘Kom rustig binnen kijken,’ zei ik. En dat er wel wat rommel zijn zou, zei ik ook, omdat ik een man alleen was.

Het kind ging mee. De hond begon meteen te blaffen. Ik zei dat ie niets deed, hoewel ik hem de laatste tijd heel slecht vertrouwde.

Ze zeiden dat ik het heel mooi had verbouwd. We gingen aan de tafel zitten. Ik schonk een glas. Het kind lustte geen melk. Maar ik had niet anders.

De balken vonden ze ook heel mooi, die waren zeker oud? Ik zei maar niet dat het schijnlogs waren die ik zelf had opgehangen. Maar toch, terwijl zij daar mijn werk zo zaten te bekijken, moest ik almaar denken aan mijn vrouw, die ze niet had kunnen zien. Omdat ik ermee bezig was voor als zij uit het ziekenhuis zou komen. Daarom heb ik de houten overkap voor de gordijnen nooit afgemaakt. Dat zag ik eigenlijk voor het eerst nu zij er zo naar keken.

Ze leken op te willen staan. Ik zei ze dat mijn vrouw was weggehaald. Ze vroegen of het lang geleden was. Twee jaar en zeven maanden. En gisteren zou ze jarig zijn geweest. Ze vonden het wel erg. Het kind zat me nieuwsgierig aan te kijken. Nadat ik ze uitgelegd had waar mijn vrouw aan was gestorven, liet ik ze de keuken zien, de was- en strijkkamer, de bloemenkas, die leeg was en waar ik nooit meer kwam. Ik snapte eigenlijk meteen dat de salon hun smaak niet was. Ze hielden meer van wat ik liever armoe noem. Ik ging zoeken of ik nog koek of snoep had voor het kind. Dat was zo en het zei: ‘Dank u wel.’ ‘Meneer,’ zei

[p. 61]

Laisa, maar dat hoefde niet van mij. Ik vind het genoeg als kinderen je bedanken. Toen we weer in de kamer waren, wist ik niet meer hoe ik ze nog langer hier zou kunnen houden. Daarom zei ik: ‘Met vier miljoenen is het hiernaast heel dik bekeken.’ Ze gingen zitten. ‘Meent u dat werkelijk,’ vroeg hij. ‘Zeg hem niet dat je het van mij hebt,’ zei ik nog. Ze knikten of ze het begrepen. En ze bedankten me heel hartelijk.

Nadat ze weg waren, liep ik weer naar binnen en wou de hond de rest van de koek te vreten geven. Hij moest het niet. Omdat ik wist dat ik anders weer aan vroeger zou gaan denken, liep ik naar buiten om de bonen te gaan plukken. Ik had ineens het idee dat ik wist waar ze voor zouden kunnen dienen.

Eerst hoorde ik ze nog niet eens. De hond blaft vaker tegenwoordig zonder dat ie weet waarvoor. Daar stond de kleine jongen met een doos die hij haast niet kon dragen. ‘Die is voor u,’ zei hij.

Ze lachten of ze de Lotto hadden gewonnen. En ze keken mij aan of ik ze die ging uitbetalen. In de doos wist ik zes flessen zoals ik er een voor ze had uitgeschonken, die ik zelf niet lust, maar die mijn vrouw graag had.

Ik vroeg hoe het gegaan was allemaal. Het bleek dat viereneenhalf miljoen genoeg geweest was.

Ik wist ineens weer dat ik ergens nog een pot met kersen moest hebben staan voor de jongen, die trouwens Wilbert heette.

Ze vroegen mij van alles over het huis en over de omgeving. Zo praatten we de uren weg. Wilbert was buiten met de hond aan het spelen. Hij wist er goed mee om te gaan, dus ik vertrouwde ze wel samen. En net toen ik nog eens dacht dat ik ze wel vertrouwen kon, werden we opgeschrikt. De jongen kwam huilend naar binnen. De tanden stonden zichtbaar in zijn arm. De hond had nog niet door gebeten. Ik liep naar buiten om mijn hond te straffen voor wat ie had gedaan. Het bleek wel mee te vallen, zei zijn vader. En zó moest hij het toch leren?

Maar ik wist toen al dat hij niets bijzonders had gedaan.

[p. 62]

Daar kwam het eigenlijk door dat ik ze eerst niet begreep toen ik ze hoorde zeggen: ‘Van nu af aan komen we hier elke vakantie naar toe.’

Diezelfde avond nog, moest ik de hond afschieten. Ze vroegen of ik een vermoeden had. Kon het soms Tollwut wezen? Als mijn vrouw nog had geleefd, dan was het niet gebeurd. Nu bleef ik zwijgen. Ik dacht aan wat er met de schapen zou gebeuren als ik ze nu vertelde wat ik was gaan vrezen. En ik dacht... en ik telde de uren die verstreken waren sinds de jongen was vertrokken. En als-wat God verhoede-tóch gebeurd zou zijn, dan was het nu te laat voor hem.

Die zondag ging ik naar de kerk. Ik meende dat ik daar de eigenaar zou kunnen treffen. Maar hij bleek ook al lang niet in de kerk te zijn geweest. Daarom reed ik naar boven naar zijn huis. Ik wilde weten of...

Ik werd door hem behandeld als de duivel die ik me voelde. Ik boog mijn hoofd alsof ik slaag van hem zou krijgen. Hij zei dat hij met ieder medelijden hebben zou, die al zijn schapen af moest laten maken. Maar niet met mij. En of ik maar vertrekken wilde. Ik had hem al genoeg gekost.

Terwijl ik als een schurftige hond zijn erf af liep, begon het me te dagen, waarover hij het had. ‘Heb jij die mensen nog gezien,’ schreeuwde ik.

‘Die belden of ik het land voor ze wou maaien. Maar ik heb ze doorgestuurd naar jou. Jij was immers zo gek met vreemden?’

Het duurde nog twee dagen voor het zover was.

‘Hoe is het met de jongen,’ was het eerste wat ik vroeg. Ze moesten er om lachen.

's Nachts, als ik de vossen om het lege huis te keer hoor gaan, droom ik nog steeds hoe het schuim ze op de kaken staat en dat ik dan wil roepen.