Clioos Cytter, slaande aardige gezangen, nieuwe wyzen, geestighe steekdichjes en brandende minnekusjes

[p. 47]

Op Ermgaarts Kusjens.

HEt zijn geen kusjens die mijn Engelin my geeft,

Wanneer haar montje kleeft,

Zoo lymig aan het mijn,

Waar door mijn zieltje waant in Jupijns troon te zijn.
Neen 't is een ander zoet, ik pleeg wel eer te kussen,

Om mijne lust te blussen,

Maar hoe ik Errem gaart meer kus, en zy my weêr,
Hoe dat mijn minnegloên ontsteken, meer en meer.
Wat magh'er Groote Goon, zoo stil verborgen slippen

Uit haar robijne lippen?

Vers als een waterkant,

En die, zoo koel bespoelt, ontsteken zulk een brant?
Nu weet ik het geheim: haar purpre lippjens vloeyen

[p. 48]

 

Van 't nat, het geen quam sproeyen

 

In venus schulp, doen zy,

 

Gebooren uit de zee, omringt van minnery,

 

Zoo spoedigh, door de baren

 

Der zee, te Pafos quam, als Koningin, gevaren.

 

 

 

Amantes.