Contour. Jaargang 3

[p. 31]

○ Ik Wim Hazeu

‘Je merkt eigenlijk nooit iets van Contour’ (W. Hazeu)

Natuurlijk heeft Kentering het er na onze aanval op de vergelijkende reklame in een folder van dat blad (zie Contour 14) niet bij laten zitten. Redakteur Wim Hazeu is ijlings opgeveerd en deponeerde in het septembernummer van zijn blad een vernietigend stuk tegen Contour. Dat zal tenminste zijn bedoeling zijn geweest. In werkelijkheid is het een pedant en kwasterig schrijfsel geworden, waarin hij zichzelf 13 keer noemt en voorts een aantal hele en - als hem dat beter uitkomt - halve ‘feiten’ memoreert, die soms iets, maar voor het merendeel níets met onze beschuldigingen te maken hebben. Hazeu heeft de moeite genomen zijn stuk te ‘kruiden’ met een lange reeks melige opmerkingen en flauwiteiten, maar wie een leerling is van de omroepschool voor dorpsgericht en papenmoord mag dàt niet te zwaar worden aangerekend. Laten we ons maar liever tot de feiten bepalen waaraan deze bescheiden, sympatieke literator - vroom gelovend in zijn eigen god en diens waarheid - misschien ongewild tekort heeft gedaan. We nemen ze in de volgorde van Hazeu's stuk, en wanneer het volgende een wat onsamenhangend geheel wordt, is dat dus niet onze schuld.

Allereerst het ‘bewieroken’ van eigen medewerkers. Wellicht anders dan bij Kentering, zijn degenen die in ons blad publiceren volstrekt onafhankelijk van de Contour-redaktie, en als wij dus waardering hebben voor andere publikaties van die medewerkers, beoordelen wij die gunstig zonder het gevoel te hebben voor eigen parochie te preken, zo goed als wij het werk van niet-medewerkers ( b.v. van Kentering-redakteur Berger) gunstig beoordelen als daar aanleiding toe bestaat. Vrijheid is voor ons nog altijd blijheid en geen geloofsafval. Ten aanzien van Hans van de Waarsenburg heeft Hazeu nog een ‘ernstiger’ bemerking; begrijpen wij hem goed dat wij het werk van deze toekomstige Kentering-redakteur niet hadden mogen opnemen, òf had Hans het ons niet mogen toezenden? En zou hij daarvoor misschien nog op het matje zijn geroepen bij Hazeu c.s.? Je weet het nooit bij die strenge jongens, al te veel studie over censuur brengt je misschien op een idee. Hazeu vond de presentatie van Contour op de tijdschriftententoonstelling van de Haagse Kunstkring in mei van dit jaar ‘zelfingenomen’. Uit welk woord of gebaar hij die zelfingenomenheid afleidt, weten we niet, maar wij hebben niet, zoals ene Wim Hazeu de avond daarvoor tijdens een soortgelijke manifestatie, woordelijk beweerd: ‘Maar ook de aanwezigheid van vier Kentering-redakteuren zou de veelzijdigheid van Kentering niet tot haar recht doen komen.’ Dat was natuurlijk een grapje, maar wèl een typerend grapje. En het zure, verongelijkte toontje waarop Hazeu ná De Gids zijn eigen blad aankondigde, sprak boekdelen over zijn voor-

[p. 32]

stelling van de plaats die Kentering eigenlijk op zo'n avond had behoren in te nemen. ‘Contour is een puur klein-Nederlands tijdschrift’ zegt hij vervolgens temidden van luidruchtig op-de-borst-geklop over eigen activiteiten en ruimheid van geest. Ja hoor. En Kentering is het grossniederländisches Zeitschrift für Waddinxveen und Umgebung, waar alle Groot-Nederlanders naar hunkeren.

Over onze eigenlijke aanmerking heeft Hazeu niets te vertellen. Hij zanikt wat over het feit dat het folder niet nieuw meer was (het werd overigens in mei 1967 nog verspreid), leutert nog een beetje over aktualiteit, een begrip dat hij vermoedelijk verwart met mode, pocht over de kreativiteit van Wim Ik Hazeu en kameraden, maar van een werkelijke tegenargumentatie is nergens sprake. Zijn hele verhaal is dan ook duidelijk niet geschreven om ons te weerspreken, maar om op het niveau van een buren-roddelruzie de lang afgewachte kans te benutten, zijn gal tegen Contour eens lekker te spuien.

Behalve Kentering-redakteur is Hazeu ook nog samensteller van het radioprogramma ‘Literama’, en als zodanig de profane schaduw van de heilige Okke Jager. Laat Wim maar tot zijn pensioen bij de NCRV blijven werken. En als hij dan eens, oud en der dagen zat, ontslaapt in de armen van Okke, zal de enige progressief-linkse medewerker die de NCRV, waarschijnlijk zonder dat zelf te weten, ooit heeft gehad, zijn heengegaan. Om onze aantijging dat er in ‘Literama’ overmatig veel aandacht wordt besteed aan Kentering te ontzenuwen, geeft Hazeu een uitvoerige opsomming uit de programma's van de NCRV, een opsomming waaruit zonneklaar blijkt wat hij graag wil bewijzen, maar niet de naar verhouding tot andere tijdschriften aan Kentering bestede tijd. En van de Kentering-redakteuren die in dagbladen literaire periodieken bespreken noemt hij alleen degenen die het inderdaad nooit over Kentering hebben. ‘Dat laten zij aan anderen over’, schrijft hij. Dat klopt. Bijvoorbeeld aan Wim Hazeu in de Delftsche Courant.

Redaktie Contour