Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 94

[p. 131]

Henriette Roland Holst
Aan Hubert van Herreweghen⁽¹⁾

Gij arme mensch, die hebt vergeten
hoe zachtjes God de zielen streelt
en hoe genadig Hij de diepe beten
van de verholen zonden heelt.

God schenkt ons alle goede dingen
des levens: licht en lucht en zon;
de zoete geur van meidoorn en seringen,
het heldre water fonklend in de bron;

de Liefde in haar duizend dageraden,
allen weer anders, allen even schoon.
God schenkt haar als Zijn heerlijkste genade,
zij heeft de lieflijkste en volste toon;

de lente met haar verrukkende geuren,
de zomer met zijn rijke vruchtbaarheid,
de herfst, hoe schoon zijn ooft in vuur'ge kleuren,
de winter met zijn kleed van stemmigheid.

Onze oogen verzwelgen die schoone dingen,
onze ooren luisteren verrukt
naar het getoover der vooglen die zingen
en d'edele muziek die ons ontrukt

(1) Naar aanleiding van zijn gedicht ‘Aan de Dood’ in het Januari-nummer van de ‘Dietsche Warande’ 1949.

[p. 132]

 

aan het lagere aardsche, het gemeene,

 

en op haar vleugelen ons voert omhoog;

 

zij voert ons mede in een wijde boog,

 

waar wij van vreugde en verrukking weenen.

 

 

 

Van de kleine dingen van het leven

 

en de verwarring van het aardsch gevoel

 

worden wij door de muziek ontheven;

 

ons te verheffen is haar eenig doel.

 

 

 

O, hoe vol verrukkelijke uren

 

is het leven vol betoovrend schoon,

 

maar het kan niet eeuwig duren

 

en wij hebben hier geen vaste woon.

 

 

 

Broeder Dood is naderbij gekomen

 

en hij ziet ons vragend aan:

 

‘Ge voelt toch voor mij geen schromen?’

 

Zie: Dat is een kinderlijke waan.

 

 

 

Dan reikt Christus ons zijn milde handen.

 

Wij grijpen ze en voelen ons gerust.

 

Ginds verscheemren de lage levenslanden

 

en wij varen naar de hemelsche kust.