Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 585]

Marcel Coole
Boy

De blanke vrouw doet weer zo ongewoon vandaag.
Zij had mij gisteren nochtans een fooi gegeven.
Nu roept en snauwt z'en staat mij naar het leven,
en ik ben bang, en voel weer mieren in mijn maag.

Het vaatwerk is nog niet gereinigd, en ik wèèt
dat onafwendbaar ik een glas of bord zal breken,
want gans mijn lichaam beeft als had ik sedert weken
niet geslapen. Haast liever zou een slangebeet

mij zijn dan d'onbeheerste woede van die vrouw.
De bwana is wel goed en wijs, doch telkenmale
er tranen vloeien en een boze mond verhalen
schreeuwt die geen mens van hier begrijpt, wordt hij asgrauw,

en zoekt de bullepees die sedert lang verdween.
Dàn zie'k dat zij hem haat, en zou ik hem een roede
willen geven om mij te slaan, totdat mijn bloed en
zweet iets in haar raken. Maar ach, een hart van steen

zal nimmer zingend kunnen kloppen. Het springt stuk.
Ik krijg opnieuw de zwaarste straf: ik zal weer vele
dagen met hun kinderen niet meer mogen spelen.
Zwart van huid te weken, is wel een ongeluk...