Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 537]

Michel van der Plas
Mamre

Die avond laat - wij zaten
voor 't huis onder de eik;
de hemel vergoot zijn sterren,
als was hij tranen rijk -

dacht ik aan duizend dingen
geen ding zo gretig als dit:
viel nu van die regen één druppel
waar zij te zwijgen zit.

En als de vreemde zou komen
uit die oude, oude droom,
dan vroeg ik hem te rusten
bij ons, onder de boom.

Ik wilde het haar zeggen,
maar de stilte tussen ons woog
te zwaar voor nieuwe woorden,
en de hemel stond te hoog.

Ik wilde het haar zeggen;
mijn hand lag op haar mouw.
Toen lachte zij als Sara,
en ik dacht dat ik stikken zou.