Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 233]

Piet Vandeloo
Venetië

De laaiende midzomerzon
ontschorst de stad
Venetia Veneria
tot op de schitterende leegte
der palazzo's en kerken,
tot op de ijle binnenste glans
van haar glorie.

Niemand let op het water
dat plechtig verdampt als wierook
en gelijk wordt aan het middaglicht.

Onhoorbaar brandt de stad
van binnenuit op
tot de witte fata morgana
van haar oerbeeld.

[p. 234]

In memoriam

Nu gij er niet meer zijt
wordt het huis afgebroken
- geen klaagmuur blijft recht -
worden tafels en stoelen en alles verbrand
- geen vingerafdruk blijft over -
wordt de kelder gedempt
met om 't even welke grond.

De uitgeroeide bloementuin
met het onkruid in norse groeiwoede
met scherven zo veel en
met blikjes en steenbrokken zo veel:
ach voorhof van het vergeten.

De zon herinnert zich de ramen niet meer
waardoor zij scheen op uw haren
op uw huid en tot diep daaronder,
of de deur waardoor gij gingt naar haar,
verder haar tegemoet
dan wij het toen wisten,
de wind ook is u vergeten,
waait over deze plek
en ruikt het huis niet meer,
en ik, ik weet niet meer
hoe hij het bewoonde.

Daarom ben ik sinds
nergens meer thuis.