Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103


P. Vanosmael Het weduwvrouwtje Zij is 't gewoon. Alleen te zijn en klein werd in haar leven tot een godsgericht. Er is geen zonde meer, bijna geen plicht, 't geluk is lang voorbij, er is geen pijn.
[pagina 623]
Er zijn de meubeltjes; er is 't gevoel dat alles leeft; er zijn de doodgewone portretjes die zij aan elkaar kan tonen en laten spreken, en de lege stoel. Er is het klein bestek van daaglijks leven, en 't ijle zuchten soms, en 't broze schijnen van zon daarbuiten zeker, en 't zich geven zomaar, aan niets. De denderende trein van tien na tien doet alle dingen beven. Zij luistert tot hij ver, heel ver zal zijn.