Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 104

[p. 553]

Gedichten

J.B. Carnoy
Ballade

Een man kwam zwijgend naar mij toe
En raakte zonderling mijn hand
Als iemand die, ontsteld en moe,
Gaat wankelen op 's levens rand.

De dood heb ik ontmoet - zei hij -
In mensenuitzicht daar op straat...
Ik sprong, koud aangeraakt, op zij
Maar zag zijn vreselijk gelaat...

Zijn blik verdwaasde mijn verstand;
Ik draag zijn teken en zijn kracht...
Ik kwam dan hier en raakte uw hand
En weet nu wat u daarom wacht:

Wij zullen straks twee doden zijn;
Hetzelfde gras bedekt ons bei...
Maar ik zei ‘neen’ en schonk hem wijn
En rustiger en warm werd hij.

‘Gij bracht mij koud', ik geef u gloed...
De dood komt niet als men het denkt.
Wees vrij van zorg, verwarm uw bloed
Neem 't goede dat het leven schenkt.’

Slechts armoe keek u grimmig aan,
De schaduw der verlatenheid...
Maar, als wij zijd' aan zijde staan,
Begint voor elk een schone tijd.

[p. 554]

 

‘Goên dag! En kom terug, mijn vriend,’

 

Angst roept de dood en kweekt het kwaad.

 

De man ging voort, met troost gediend;

 

Zijn leven kend' een dageraad.