Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 112

[p. 415]

Erik van Ruysbeek

Opgang

voor Pol Le Roy

Ik ga het bos in het woud de wildernis
de eenzaamheid
een ster midden miljoenen sterren
verbonden door het licht en
trillingen overwerelds.
Ik ga de regen in de herfst de humus
de sijpelingen het knisterende
worden
in mij het vuur
dat aarde mens en eenzaamheid
verteert verklaart en omzet
in broederschap van lucht
in kiemgeboorten van het licht.
Ik ga de avond in de nacht
de middag van de geest
waarin een andere zon
de klaarten van het weten
spreidt.
Ik ga
doorheen de ogen van de tijd
doorheen de adem van de ruimte
naar een dageraad
glans van wat ik eeuwig was
en ben
doorheen de dageraad
naar de middag
van het zijn.

[p. 416]

Mijn donker

Mijn donker is grijs
mijn donker is wit
en de dag is donker rond mijn donker wit
het water is breed en de zee is kalm
en de lucht is oneindig en haar blauw wordt bleek
wind in de zeilen wind in de zon
zon in de parels waar de nacht begon
dragen dragen tot de dageraad
wonderbaar vlees waar de dag in daagt
sintels en mieren, tij van het schuim
vloed van het wit in het zwarte ruim
ritselend licht dat in schilfers knistert
asters en vlammen uit de humus der bossen
groeiend tot waaiers naar een wit vergezicht.

Grijs is mijn donker
wit wordt het grijs
uit de doorzichtige nacht de spiegels van het licht.

[p. 417]

Intuïtie

Ik moet in een bloem de wereld vatten
in de kelk van een bloem, in de holte van een kelk,
in de kiem van de holte.

Ik moet in een klank de stilte vatten
in het gefluister van een klank, in de geboorte van een fluistering,
tussen de korrels van de zang.

Ik moet in een gedachte de aarde vatten
in de aarde het licht der gedachte,
in het vlees der gedachte, in de bronnen der aarde
de eenheid der liefde.

[p. 418]

Noordzee

Duistere zee
duister geweld der stilte
ruisend van leven aan uw zoom.

Branding is het leven dat wij voelen
luttele franje gebruis,
zee is het leven dat wij zijn
een grote deining der stilte.
Daarin lost ons gemurmel zich op
zonder einde
en waar was het begin?

Een glimlach straalt uit mijn oog nog
een glimlach doorzindert mijn rust:
laatste zoom van mijn ziel.
Maar ook mijn glimlach vervluchtigt
en wordt in de klaarten van d'oneindigheid
helder uitgewist.