Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 245]

Herman Leys / Twee man sterk

Op een meinacht had Robert Denaeghel langs een van Vlaanderens wegen zijn Mercedes tegen een eik te pletter gereden. De kerk was te klein voor de begrafenis. Na de offerande bleef Dirk even buiten. Heel wat relaties uit de zakenwereld stonden er handen te drukken, een sigaret op te steken, gedempt te praten. ‘Kranige vrouw’, zei een grijze dikkerd met rode kop, hij kon een vlaskoopman zijn. ‘Triestig, zo'n jonge vrouw die met twee kinderen achterblijft.’ Hij tikte een sigaret aan op zijn platte bruine duimnagel. Zoog in zijn regenjas er de brand in. Er stond een koude wind. ‘God weet in welke bar hij die nacht gezeten had’, zei hij dan. Niemand reageerde. Zijn kleine oogjes volgden een zwaluw. Dirk schoof maar weer naar binnen. Het koortje van de jonge kapelaan worstelde zich door een verwaterde vertaling van het Dies Irae. Bea Denaeghel, kaarsrecht in haar rouwkleren. Met Karin en de kleine Hans naast zich. Dirk bekeek het paarse rouwprentje. Lieve echtgenote... Hij stak het weg. Probeerde te luisteren naar de wind buiten.

De eerste dagen kwamen er veel mensen. De schoonouders, Roberts chef, zijn medewerker Dirk, ook de jonge kapelaan. Die duidelijk niet op zijn gemak was in de rijke villa. Waarschijnlijk wel de geknipte man voor de goedkope-woningenbuurt waarin het kerkje gebouwd was. De residentiële wijk lag aan de overkant van de grote weg. De tweede keer kwam hij 's morgens, een uur of tien. Bea zat nog in haar peignoir aan de ontbijttafel. De kinderen waren naar school, ze keek de post met rouwbeklag door en rookte haar tweede sigaret. Hij bedankte voor de nog half-warme koffie. Wist niet goed of hij mee zou aanzitten of blijven staan. Zei dat hij waarschijnlijk niet veel kon doen, maar als hij met iets kon helpen... Even kwam de gedachte bij haar op: ik laat mijn peignoir openvallen, dan is zijn vooroordeel tegen onze soort meteen bevestigd. Maar ze stond braaf op, zei dat ze zijn aanbod apprecieerde, verontschuldigde zich voor de manier waarop ze erbij liep en gaf hem zijn vrijheid terug. De bezoeken verminderden snel. Na een tijd bleef alleen Dirk nog komen. In verband met zakelijke klusjes. Of zomaar, als uit gewoonte. Soms praatte hij over zijn zoon, Erik, zestien.

[p. 246]

Moeilijke leeftijd. Ik vrees dat Myriam hem te streng opvoedt, zei hij. Bea dacht aan de bleke, zindelijke Myriam. Vroeger kwamen ze soms een keer of twee per jaar samen, voor een etentje. Erik heeft weinig vrienden, zei hij, en hij zou ook meisjes moeten leren kennen. Ik vrees dat hij zich verveelt. Hij zit maar op zijn kamer, met zijn boeken, zijn postzegelverzameling. Een jongen van zestien jaar!

Robert verzamelde ook postzegels, zei ze, mannen zijn verzamelaars.

Nou ja, ze wist hoe weinig hij zich met de jongen kon bezighouden. We werken allemaal te veel.

Op een keer was Hans al thuis van de kleuterschool toen Dirk binnenviel. Hij speelde met hem op de vloer, treintje. Hield intussen haar steels in het oog, merkte ze wel. Soms liep hij ook 's avonds nog eens langs, als de kinderen naar bed waren. Hij dronk dan een whisky, praatte over zijn werk, over Erik. Zij hield zich op afstand, vriendelijk, koel. En wachtte af.

Ze vroeg hem eens of Robert ook de bars-met-rode-lampjes had gefrequenteerd. Hij haalde de schouders op. Ze schonk hem nog een whisky in. Jij dan ook nog eentje, probeerde hij te gekscheren, ik vind niks zo akelig als alleen drinken.

Zeg het me maar, zei ze, ik zal er niet om huilen.

Och, weet je, deed hij vaag, in ons beroep... Je moet al eens een klant trakteren. Eens klinken op een geslaagde transactie. Dat gaat soms beter in zachte fauteuils, met een paar aantrekkelijke poppetjes in de buurt.

Hoe dicht in de buurt, wilde ze weten. Kom nou, Bea! Hij lachte ongemakkelijk. Er zit toch geen kwaad in. Je... je trekt er eens een op je schoot, een kusje, in ons beroep moet je vlot zijn, kunnen meedoen. Een mens is een mens. Je moet dat begrijpen.

Toen bleef hij een paar dagen weg. Maar hij kwam toch terug, op een avond, keek mee televisie, als het programma klaar was en ze de knop indrukte, schonk hij zelf de glazen nog eens vol. Hij moest wat vragen. Ja, ze kregen een nichtje op bezoek voor het weekend. Nou hadden ze gedacht, wel, het was zijn idee eigenlijk, maar Myriam had (schoorvoetend, dacht Bea) het ook goed gevonden. Als Karin nou ook eens kwam logeren, dat zou zowel voor Erik als voor het nichtje prettiger zijn. Erik kon zo onhandig doen tegenover meisjes. Als ze met twee waren, hadden ze wat aan elkaar, dan lag er minder druk op Erik, hij zou spontaner... dacht ze dat ook niet? Hij moet verdomme toch man worden!

Ze knikte. Maar er was nog iets. Kon ze dat weekend Hans niet ergens kwijtraken? Bij de schoonouders of zo? Want - hij dronk zijn glas leeg - hijzelf moest dat weekend voor de firma naar Parijs, er was een expositie, een paar contacten... En ik neem je mee, Bea, zo ben je d'r ook eens uit.

[p. 247]

Het zal je deugd doen.

Daar lagen zijn kaarten nu op tafel. Wat een machinaties. Ze gaf niet onmiddellijk toe. Wist niet wat ze met Hans moest doen. Ze merkte dat hij dat excuus als een overwinning beschouwde. Bij de deur nam hij haar in zijn armen. Ze liet zich kussen. Een geluid boven rukte haar hoofd weg, luisterend. Tot vrijdag, fluisterde hij aan haar oor, zoende haar oorlel. Ze zag hem vol branie over het gazon lopen. Het akelige geluid van de snel optrekkende wagen.

De volgende morgen zocht ze de kapelaan op. Ze kwam met een gek verzoek. Of Hans een weekend bij hem kon logeren, vrienden hadden haar meegevraagd. Ze wist dat hij niet zou durven weigeren. Ze hoefde zelfs geen kampeerbedje mee te brengen. Hij had wel meer jongelui voor een nachtje in huis. Zo zag hij er wel uit.

Vrijdagmiddag kwam hij hen alle drie oppikken. Eerst werd Hans afgeleverd, ze zoende hem hard, het was zo'n kranig, avontuurlijk ventje, hij scheen het best leuk te vinden. En de kapelaan wist hoe met kinderen om te springen, dat zag je direct. Dan Karin. De bleke, onhandige Erik. Terwijl Myriam Karin haar kamer wees, en Dirk om zijn koffer ging, was ze even met de jongen alleen. Je moet eens naar mijn man zijn postzegelverzameling komen kijken, zei ze. Hij knikte. Ze sprak meteen af.

Ze reden weg alsof Dirk haar thuis zou afzetten. Maar ook haar koffertje stond klaar. Over de autoweg razen, honderdveertig per uur, de radio aan, en zijn arm om haar schouders. Ze liet haar hoofd dan maar in zijn nek rusten. Soms aaide hij, voorzichtig, haar borst.

Het bleek een gezellig, ouderwets hotelletje te zijn, op de rechteroever. Hij had toch twee eenpersoonskamers geboekt. Aan haar kamerdeur weerde ze hem tijdig af: ik moet me eerst opfrissen, en omkleden. Tot in de bar?

Ze kwam naar beneden in een geraffineerde zwarte jurk. Koos ook Pernod, ze babbelden genoeglijk, gingen dan gearmd aan tafel. Hij koos de wijnen met uiterste zorg, de terrine du chef was voortreffelijk, de forel heerlijk, de chateaubriand smolt in de mond. Soms raakten hun knieën elkaar, zijn hand lag dikwijls op de hare, de wijn deed zijn werk. Of ze ook koffie wou? Bijna zei ze, gewoontegetrouw, nee. Net bijtijds knikte ze, verontschuldigde zich dan even. Ze kneep in zijn hand, nam haar tasje, hij stak een dure sigaar op, ze liep zo gracieus mogelijk het restaurant uit. Vlug de lift in, naar boven, het koffertje stond klaar, weer de lift, de straat op, een taxi naar de Gare du Nord.

Razend over de autoweg, honderdveertig, radio keihard, vloekte Dirk nog als hij zich steeds weer in het restaurant zag zitten wachten terwijl de koffie

[p. 248]

koud werd. Ten slotte opgestaan, navraag bij het damestoilet, naar boven, de hotelsleutel zat buiten in het slot met bengelende rode peer. Nijdig een paar cabarets afgeschuimd, vol drank, ten slotte met een hoertje op stap... Die teef! Verwilderd kwam hij thuis. De twee meisjes speelden badminton in de tuin. En Erik? Weg. Waarnaartoe? Wisten ze niet.

Zonder Myriam eerst te groeten, die ergens in huis bezig moest zijn, reed hij naar haar villa. Terwijl hij over het gazon liep, zag hij boven een raam openstaan. Hij drukte de belknop in, lang, snerpend. Het duurde een hele tijd voor hij stappen hoorde. Ze leken de trap af te dansen. Erik deed de deur open, liep zonder hem aan te kijken voorbij, een album onder de arm. Dirk keek naar boven, Bea hing uit het raam.

Je zoon is man geworden, Dirk, zei ze.

Hij hoorde de autodeur dichtklappen en keerde zich om.

Trek je de voordeur even dicht, vroeg ze.