Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 577]

Mark van den Hoof / Gedicht van veel vroeger

Mijn moeder niet, mijn vader niet,
alleen het schapenhoeden beu, ben ik,
dacht ik, en met seizoen doorzeefd,
winter waarin geen kruid gewassen is.
En wij, met baard in onze keel, onverhoeds
aan 't zingen gingen. Zo gezegd zo gedaan.
Poedermelk, gezouten boter, uit kalk
geplukte eieren aten wij, wat de gepluimde
zomer, de herfst - een korte, koude herfst -
aan mondvoorraad ons lieten.

Ziehier wat de gewoonte werd:
in de met stro gevulde klompen, de met
vacht gevoerde jassen, rond de met gruis
gestookte vuren (omdat het hout zo vluchtig was
en zo spaarzaam om zijn geur en zijn gekraak
gebedeld werd), bij buigzaam olielicht,
en in het bed van tijd, wedijver tussen
zonnestelsel en getij, werd er gelachen
en verhaald. De lucht was vochtig
van veel wijn.

En hij die in zijn kinderschoenen reeds,
de waan smaakt en de geestigheid,
die in een vroeger duister duikelt,
oude gezegden kent en de kadans betast
van wie en wat nog nooit voorbijgegaan was
en nimmer zou vervliegen, zo een liet zich
betrappen en beleren, zo een die moest wel
zwichten voor ongerepte schaduw,
gevederde herinnering.

[p. 578]

 

Ook dit zal niet opnieuw te zien zijn.

 

IJselijk land en leeggevroren spiegeling

 

van ziekelijk, ontdaan gewas, de bleke zon,

 

bijna morsdood beneveld hemellichaam,

 

het stijfjes vallen van de dag van het een

 

in het ander moeizaam uitgebroken ogenblik,

 

de lengte van de lichtval die over ding

 

en dier en ongedierte struikelt.

 

 

 

Langzaam maar zeker stierven de oren uit je hoofd

 

en de voeten van je lijf. Mond aan mond

 

leefde de mensheid, uitgedroogde ogen

 

besloegen de ruimte, niemand wist nog

 

of er wel een hemel was. Zo was het

 

toen ik bij mijn naam geroepen werd,

 

en in mijn voorhoofd de eerste scheuten

 

van bedoeling groeiden.