Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 677]

Ludwig Alene / De zes gedichten om de liefde te verschalken

1.
Zie, ginds slaapt een zwerver

Hij wast zich zingend
Omwille van het schaamteloze water.
Zijn ogen zijn warmte.
Hij buigt zich over de teil.
Zijn huid is maankei en vroege herfst gelijk.

Zal hij mij ontdekken, ik die hem begluur?
Hij luistert volkomen naar de vlinders
Die ik hem wens.
Hij slaapt al jaren in mijn duidelijke nederlaag.

De droom van hier draag ik hem onhandig.
Zijn greep is fel.
Dagen luister ik huiverig naar
Zijn lijfelijke zangen.

Zijn liederen zijn hevig
En met een hek van geilheid omzoomd.

Ik bemin hem.

[p. 678]

2.
De lieve zon, ze richt veel schade aan

Lees niet wat dit gedicht heeft besmet.
De dood heeft deze zomer een angstlijn
Om mijn lippen gelegd.

Ik eet reeds met de houten lepel
Van de oude man.

Lees niet wat dit gedicht heeft besmet.
Een dichter hinkt er jichtig tussen zijn woorden.
Hij meet zich de pretenties aan van een ziener,
Maar hij stamelt.

Vertroetel hem.

[p. 679]

3.
Oogeelt maakt het kijken blind

Mijn hoofd is gekreukeld,
Mijn lippen verwelkt.
Mijn liefde, mijn liefste, is oud
Maar minderjarig gebleven.

In mijn jas die te ruim zit
Zoek ik de warmte die me
Baldadig begrensd is gebleven.

Mijn haren zijn elke lente wat dunner geworden.
Toch loop ik nog ten treure rechtop.

De liefde heeft aan mijn lichaam vergeefs
Een verbazingwekkend feest willen beleven.

Ik rust in een dag die te nauw wordt,
In een kolf waarin men gedrochten bewaart.

Nu zweer ik spottend bij het leven.

Ik hoor niet goed,
Maar doe alsof ik luister.

[p. 680]

4.
Een droom met kerven in zijn schors

De werkdag heeft veel padden
In mijn korf gezet.

Na jaren tel ik mijn rijkdom
In enkelvoudige munten.
Van geluk resten me de kontoeren
En een vlak te vullen
Met de kleuren van de leegte.

Ik schaterlach en grijp je hand,
Mijn liefste,
En vraag verrukt waarom die dofheid
In mijn ogen kwam,
Die grijsheid in mijn haren.

Ik leef nog elke dag
De uren weggeplukt.

De dood heeft ogen in zijn mond,
Ik lik ze.

[p. 681]

5.
Een heiden, een hond, een trein

Hier houdt de weide zich in.
De horizon grolt, of hijgt ze?

Wanneer vertrekt de trein
En glijdt hij voorbij?

Is de tijd om?

Is het mijn beurt?
Is het gebeurd?

De hond besnuffelt de Boom des Levens.
Die van Goed en Kwaad.
Wat baat het?

Door de koude gewekt,
Knabbelt de wind (welke?)
Aan mijn verbeurde lichaam.

Het lichaam, een schemering.

En als de zon schijnt
Met haar ontsmettende warmte?

[p. 682]

6.
Zeven minuten verzadigd, het duurt niet lang

De klokken, ze luiden.

Het hek klapt dicht.
Jij was net binnen.

Op je feestbenen en met je dijen,
Je doet het.
Mijn geluk van koraal,
Het kan niet op.

Er speelt geen huisdier mee
In dit feest,
Ik lik je.

En later, de mensen,
Op zondag waren ze mooi.

We knepen uit onze woorden de klinkers
En hadden ze lief.
We knikkerden heel lang.

Hoe lang?
Oneindig lang.

[p. 683]

2.

 

En daar zitten we,

 

Die van horen zeggen

 

De liefde deden

 

Als vondelingen.

 

 

 

Jij zei, het hapert in mijn adem.

 

Dit schaatsend op de avond.

Ik kan van dit gedicht
Een kleed voor je maken
En van mezelf, een havenstad
Met honderd grillige matrozen.

In ons samenzijn,
Broedt een duif haar ei.

Oud als een aardappel in april
Ben ik, die bij jou slaap
En slapend waak
Omdat je me op naakte voeten
Kan verlaten.

Een merel heeft geen leeftijd,
Dus haat ik hem.