Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 762]

Bert Kooijman / Hoest de dood in de straten?

1

Sterven begint als sneeuw
en zwijgen.

Het stof van de stem

daalt op stenige bodem; licht
huivert in pasgeboren huid.
De wind wordt een kluizenaar.

Namen openbaren hun grenzen.
Woorden breken hun geheimen
als afscheid en tweelingster.

De mond voorbij het lachend oog
splijt niet meer van schaamte.

De beenderen geteld en in huid
opgezakt, het bloed bijeengedreven
in de stal van het hart.

Organen drooggevallen.
Het laatste restje adem
een uitdovend spook.

Sterven begint als stilte
van sneeuw en as.

[p. 763]

2

Gaten in mijn waanzin
vangen ogen. In de tent
van mijn huid breekt brandend
het beeld van woede.

Deze lessen van licht wil ik
niet meer vergeten.

Op de paasheuvel van pijn
zegeviert het snarenspel.

Droefkreukels in stemmig zwart,
het opnieuw bevroren wak van heimwee
in het ijs van de zintuigen.

Zoveel lippen drijven samen
in het spoor van het vluchtend woord.

Zoveel vlammen sparen de deur
van mijn bloed die nu uit angst bestaat.