Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 161]

[1986/3]

Rudolf van de Perre
Imago Leonis^*

(bij een miniatuur uit het Evangeliarium van St.-Willibrord)

* Bekroond met de Eerste Nationale Poëzieprijs van Poperinge en met de Prijs van de Vlaamse Club te Brussel.

I

Als van een tomeloze kracht vervuld
de rug gespannen tot een ark van bogen
boven de staart en poten zienderogen

gevormd, zo soepel lijkt de eerste sprong
als daar niet was het bleke labyrint
van rechte lijnen, hoeken, het gebint,

een klankbord van volkomen evenwicht.
Wordt niet de geest getemperd door de pijn,
de stem van hem die roept in de woestijn?

Ik voel de ingehouden droefenis
der woorden om deze eeuwge ontstentenis.

II

En toch is hij het toonbeeld moed en macht.
De trotse manen ampel begeleiden
schoonheid in vrees bewondering beide -

de broze weemoed van het koningschap.
Nog slapend is hij waakzaam als bij dag
met open ogen peinzend of het mag

dat dode letters hij thans brult tot leven.
Drie dagen lang vernederd door het kwaad
als duisternis in licht weer opengaat.

Ik huiver van ontzag: uit chaos orde,
tijd staat stil, het woord is Woord geworden.

[p. 162]

III

Zo vaak bij tomben houdt hij schijnbaar wacht.
Gisanten liggen roerloos, ongewoon
door dood omgeven, in smaad en hoon

van wat als stof zich nooit meer wenden zal.
Maar hij is sterker dan het brons van eeuwen,
hij temt de taal, hij is een leeuw en

zendt als boden de onbegrepen tekens
voor zich uit. Zij banen zoekende de zin,
het einde alsmaar nader dan 't begin.

Ook dit is van verval verrijzenis,
ik zie het beeld: imago leonis.