Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 401]

[1986/6]

Erik van Ruysbeek
Gedichten

1
Het landschap dat mij drinkt

Grijs de wereld ligt te blinken in mijn blik,
vormen doemen op, gloeien even
en gaan weer onder.
De groene bossen en de zwarte bergen
zijn transparante mist zonder begin
noch einde
waarin zij vloeien en vervloeien
als parelende vloeden
parend en ontparend in het grijs.

Dit is het landschap dat mij drinkt en opslorpt,
diep in mijzelf waar alle landschap bront.
Nog vóór een landschap doemt is het met mij reeds dàt.

Wordend is mijn blik in werelden in wording.
Grijzer straalt mijn gloed versmeltend in het grijs.

[p. 402]

2
Van geen enkele kleur

Vreemde vloed die in de diepte vreugde is
borrelende jubeling der bronnen
partituur in ons van het oneindige
in onze prikkels tot pijn geperst en uitgeperst
onuitputtelijk en geduldig,

ontbind mijn weerstand en mijn oppervlakkig zijn
ontgrendel
de fijnste korrels van mijn verpletterd veld
onthef mij uit de grenzen van mijn horizon
ontsluit in uw totale zee
het koppig druppelen van mijn gebalde tijd
en dat ik door mijn harde bodem zinke
onthutst en gloeiend in het bodemloze.

Geen vormen meer ontvangen daar mijn komst,
pijn noch blijdschap, lach noch tranendal,
maar, van geen enkele kleur gemaakt,
het geestelijke groen van alle oorsprong,
onjubelend gejubel
de ongeboren knisteringen van de stilte
de vleselijke glimlach der volkomenheid.

[p. 403]

3
Point suprême

De vreemde glansen van de diepe dood
ontvangen mij met lokkelijke dwanggezichten.
Ontbonden in het zuiver zelf
spreid ik mij uit in eeuwigheid
in ongetelde stemmen van het myriadisch koor.

In dit heilig duister
bereikt mij oceanisch het ongeschapen licht
en spreidt mij onvindbaar in mijn volstrekte grond.

Hier en nu pulpt alles in dit vlees
het adamanten innerlijk van een onpulpbaar niet,
binnen het onuitstaanbaar wit
het gouden duister van het onuitstaanbare.

Hier en nu, tijdloos en naakt,
ben ik de eeuwigheid die dit oneindig vlees bezielt.

[p. 404]

4
Kyrie (Bachs Hohe Messe)

Kyrie, verdwenen ben ik gans in u,
wat ik eens was is tijdloos u geworden,
in dit heelal van zang wat ben ik nog?
in welke korrel klank is plaats voor mij?

In u geledigd ben ik nog uw zee
in u ontdaan klimt alles in uw eeuwigheid,
en ik, ontzield, ontvezeld, ontpulpt,
ont-ald en in mijn bron ontworden,
ik ben het niet-gewordene waaruit uw al kan heersen.

Uw medevoelen ben ik, uw medeweten,
een adem van uw liefde,
een worp van uw ongeworden weelde,
een leegte van uw volle veld.

Gij zijt het die in mij u kent
mijn stomheid spreekt uw taal
en wat ik ben zijt gij.

In uw ongrondelijk zijn o nietig mij,
nietig mij, mijn al,
en vul dit niet met u.

[p. 405]

5
Hoogste lust

Wat zijt gij mens, broeder,
geliefde van de vader,
pulp oneindig van de moeder,
wat zijt gij
dat gij uitzinnig
en zalig u nietigt in uzelf?

Gij die grensloos heerlijk heerst over het al,
hoe wilt gij niets meer zijn
en roept gij in de nacht der sterren:
voor minder wil ik niet leven!

Smelten en opgaan in wat u vult:
is het uw hoogste lust?
is het uw waarheid?

Help mij dit begrijpen:
ook ik ben van ongrondelijke lust
krankzinnig.

[p. 406]

6
Al Hallaj^*

Mijn hart heb ik gezuiverd jarenlang
de roest verwijderd
oneffen stranden gladgestreken.

Als een spiegelvlak naakt en arm
is het langzaam geworden
de leegte spiegelend
van een onzeggelijk veld.

De ongrond kwam en steeg in mij
en nam de naaktheid en de armoe weg.
Toen bleef alleen de ongrond over
en werd ik ongrond.

naar Sanâ'î

* Werd in 922 te Bagdad gekruisigd om uitgeroepen te hebben: ‘Ana al-Haqq’. (Ik ben de opperste waarheid.)