Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 458]

Dirk Christiaens
In memoriam Roger Hofmans

Een schaar met naalden daar
ingeplant was het,
het knisperend trekkebekken
van een kreeft door al wat leeft:

Haar vinger krast het
op haar koperen gong;
het wijsje dat jouw moeder zong
heb je voor het eerst opnieuw gehoord.

Zo stervend, iemand tergend, langzaam.
Zwart wordt gij in de aarde of
wit als as over gras:

‘eeuwig is een ogenblik op til’
lichtgevende holte gevuld met klanken stil.