Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 136

[p. 676]

Annie Reniers
Gedichten

wat zal de dag
voor ons uitdenken
met zijn somber stralen
of denkt hij ons uit
en smeedt onze cellen
gloeiend samen

wat droomt het licht
voor ons uit
in gonzende tijd
of droomt het ons uit
dat we antwoorden
en rechtuit stamelend
beginnen te luisteren

wat voert het geluid aan
stamvogels vindingrijke
letterweefsels
in- en uitdeinende
klapperwaaiende lente
of voert het ons aan

tot we aan de zonnewagen
van de harteklop
vleugels voelen
en meevloeien
met de blauwe kano van de taal
wanneer hij voor ons uitvaart
of

[p. 677]

 

je staat

 

in alle eeuwigheid

 

je staat

 

niet voor lang

 

 

 

je gaat

 

met andere mensen mee

 

je gaat

 

niet met anderen

 

 

 

en het muziekje van afwezigheid

 

dat gaat en staat

 

met de tijd

 

die ook niet staat noch gaat

 

 

 

en het muziekje

 

en het muziekje

 

en het muziekje

[p. 678]

 

leer me in je handen slapen

 

leer me met je handen spelen

 

leer me tussen je handen zijn

 

 

 

zodat ik met elke vezel zou horen

 

het verlorene mogelijke

 

en het zou beleven tot in de hoogste graad

 

 

 

van afgelegd verlangen

 

juist zo zoals het altijd was

 

in de kindergeest van de eeuw

 

 

 

en laten we nog verder teruggaan

 

waar niemand weet

 

waar niemand ons bekend is

 

 

 

in die tijd voor ons leven begon

 

aan de rand van die horizon

 

zien we wat stervenden zien

 

 

 

de twijgen in de zon

 

die grijpen en wenken

 

en allen in ons leven

 

horen er in elkaar

[p. 679]

 

poëzie is

 

tonen en teruggeven

 

 

 

en terugnemen om te verbergen

 

in verwondering

 

 

 

en in dit laten een lach

 

aan de rand

 

 

 

van gekrulde waanzin

 

die erin bestaat

 

 

 

vrij te geven om te tonen

 

hoe iets zich terugplooit

 

in zichzelf

[p. 680]

 

van de verzwegen

 

naar de geketende voet

 

klinkt de binnenkant van de steen

 

 

 

een aanroepruimte

 

van slapend metaal

 

van binnen naar buiten

 

 

 

het doodsaanzoek faalt

 

graaft in ons

 

een gastvrijheid

 

 

 

zoals de engel aan de toppen

 

van de blaren wipt

 

zo telt ons vaarwel

 

wanneer we groeten

 

 

 

steenruimte keel

 

weerklinkend

 

bezegelt hoger zwijgen

[p. 681]

 

zwem je

 

tussen wilgevingers

 

op de geuren van je stilte

 

 

 

en de arbeid van de afbraak

 

en de lagen van de humus

 

 

 

helpen een verblijf

 

te ontwaren

 

in de huid van het water

 

 

 

in de tijd toen het tijdloze begon

 

 

 

geheugen gebouwd op vergeten

 

 

 

is anders dan

 

de hoek die uitgeeft op niets

 

 

 

het tussen

 

wordt afgevuurd

 

als onzichtbare zindering

 

 

 

denk aan dank

 

buiten het weten van verval

 

zegt lente

 

aan zomerbroze ademing

[p. 682]

 

vegeet het afscheid niet

 

hoe doen dan de waterlelies

 

die er schijnbaar

 

altijd zijn

 

 

 

geest vraagt onthechting en nergens zijn

 

kijk de vogels die even

 

komen en gaan

 

onvoorspelbaar

 

 

 

kies meeuw en leeuwerik aan een rand

 

van land en onbekend

 

en stuur hun vlucht

 

geest is leven

 

 

 

laten we dan rusten bij de zoom

 

waar klank en niet-klank

 

elkaar raken

 

 

 

en luisteren

 

naar het ruisen

 

van vleugels

 

in het woord