Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 679]

Dirk van Bastelaere
Pelargonium

‘Het licht scheen in de sarcofaag. In het eerst zagen we iets, dat ons raadselachtig scheen.
Maar misschien het meest ontroerend was de kleine bloemruiker, die bij deze symbolen lag en die, naar wij zo gaarne zouden willen aannemen, het laatst vaarwel is geweest...’

Het Graf van Tut-Anch-Amon
Howard Carter en A.C. Mace

Het zal je maar gebeuren:
terwijl het onleefbare
afloopt in de architectuur
van een Escoriaal 65 kilometer
buiten de stad, gebouwd op last
van de metafysica,
wordt soms gemeend dat men,
in tijden van utopieverlies,
bestaan moet uit het slurpen
van thee in een gaarkeuken,
de piepende adem
van een borstlijder
op een terminaal, midwinters terras
of het neertellen
van geld op een Russische koeltoog
waarop runderbloedvegen
achterbleven als resten
van een naam, schetsmatig,
minimaal, maar in zijn onverwisselbaarheid
krachtig haast als ideeën
geheroriënteerd door voortwoedende beelden
die het denken
aan het denken
zetten, waarbij in omzwachtelde ledematen
de kleur aanzwelt van
de permafrost in ons allen, zodat
geen van onze verloren vingeren die onze
eigen, enige
vingeren zijn zich nog onder aysuren luchten

[p. 680]

 

uitstrekken kan

 

naar het buiten dat ooit winterweg heette,

 

door twee geranien samengehouden

 

in een gezicht, ‘cet état de cohésion

 

entre la réalité et l'esprit’,

 

een fantasma

 

door bloemen

 

als vlammende figuren

 

van bloemen,

 

stuifmeel, stekken

 

bij zichzelf

 

weggehaald, want in het onnoemelijke,

 

staatsloze versteven, weggestuurd

 

als men is, met geconfisqueerd paspoort,

 

door camcorders ongefilmd

 

en uit de orde van het goede

 

en schone verdreven

 

in wat voorbij ons (dat is: het lege,

 

ondoofbare scherm waarop men emoties,

 

drijfveren, lust en straf projecteert

 

op het ritme van een groeieconomie

 

in een gratieloos stelsel tot ruïne bestemd)

 

ligt als het onverkenbare landschap

 

tot dan, ter sprake gebracht,

 

de karmijnrode bloem

 

overblijft als een doorgestreepte bloem,

 

uit zijn naam verdreven,

 

maar elders terugkerend

 

als groet of blijk van erkentelijkheid,

 

zodat we, bij het slaken

 

van een avondlijke zucht

 

net voor het intreden

[p. 681]

 

van de slaap, wanneer ons

 

het onwillekeurige

 

samentrekken van spieren

 

te schokken

 

legt in alteratie (zo anders zo

 

zijn we onszelf

 

niet meer dan anders)

 

openmondig beamen kunnen

 

dat de deur die wij openen

 

een deur is die ons verandert,

 

omdat ze een deur in ons opengooit

 

waardoorheen de roerige wind

 

van de geschiedenis walst,

 

ook de deur waarachter

 

een witte weg zwelt

 

als een gedicht over een witte weg,

 

een morsig stilleven uit een kroontjespen

 

gevloeid als een samengestelde bloem

 

te midden van de wind

 

die zelfs voortjakkert

 

in het onstelpbare rood

 

van één pelargonium

 

gebukt onder de gietijzeren schaduw

 

van een voortuin in 22nd street

 

als was het, hopeloos laat

 

maar sterk in zijn geur, een wolkje sputum

 

dat ons, oncontroleerbaar, tracht te bereiken

 

uit Miavoye-Anthée vandaan.

 

Een ingeduffelde man

 

overziet zijn leven

 

en zucht.

 

Je gaat je eigen onzin nog geloven.