Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 287]

Boekbespreking¹⁾
door C.M.v.H.-G.

Marie van Zeggelen: een broederdienst uit 1815.

Marie van Zeggelen: de vrede van het maerland.

Marie van Zeggelen: de zoon des huizes.

Marie van Zeggelen: marianne hoogland.

Marie van Zeggelen: (scheltema & holkema, Amsterdam).

Nu, met de groote vacantie in 't onmiddellijk verschiet, komen er weer weken van véél tijd, van gezellig samenzijn, van veel lezen, van voorlezen.

Het is voor de vacantieweken, dat ik uw aandacht wil vestigen op dit viertal boeken van Marie van Zeggelen, die - hoewel vier op zich zelf staande geschiedenissen vormend - toch in zooverre met elkaar samen hangen, dat ze de geschiedenis van eenzelfde familie van geslacht op geslacht behandelen. Er wordt in deze boeken veel verteld; ze zijn boeiend en onderhoudend geschreven; ze behandelen de moeilijkheden tusschen de heengaande en de opkomende geslachten, maar ook de wederzijdsche waardeering; het zijn romantische boeken vol aardige tafreeltjes, bekoorlijke schilderingen van mooie hoekjes in oude Amsterdamsche huizen en schaduwrijke tuinen en in ieder boek komen menschen voor, om van te houden. Wie graag luistert naar de oude familieverhalen uit eigen omgeving, zal menige episode uit het herinneringsleven van een grootvader of een oudtante verrassend gelijk in deze boeken terugvinden.

In haar voorrede van de ‘Broederdienst’ vertelt Marie van Zeggelen, hoe zij er toe gekomen is dit verhaal te schrijven.

Eens kwam de schrijfster Jeanne Vôtel bij haar en vertelde, dat ze logeerende bij kennissen in oude papieren de gegevens had gevonden voor een roman uit: ‘Les cent jours de Napoléon’. Ze stelde mevrouw Van Zeggelen voor, die roman met haar te schrijven, maar van deze samenwerking is nooit iets gekomen. Na het overlijden van Jeanne Vôtel heeft mevrouw Van Zeggelen, gebruik makende van de aanteekeningen, den roman geschreven van den jongen man, die zijn leven geeft voor den broeder.

Hierop volgt ‘de vrede van het Maerland’, dat omstreeks 1835 speelt in den tijd, toen de Haarlemmermeer nog woest en verraderlijk kon zijn als een binnenzee, toen Amsterdam molens bezat en ophaalbruggen, toen de jonge

1) Wegens plaatsgebrek niet in het Juli-Augustus-nummer opgenomen.

[p. 288]

meisjes fluweelen luifelhoeden droegen en shawls met franje, toen men, als men rijden wilde, om een snorder of een brommer uitging en toen een parapluie een besteedster heette.

En op het mooie buitengoed het Maerland - in de Noord-Hollandsche duinstreek - groeit Ceciel van Rodenberghe, de bekoorlijke dochter des huizes op en in een zomerschen manenacht slaat Ceciel haar blauwe sjaal over haar wit en roze kleedje en zelf als een bloem in den tuin vol bloemen, loopt ze naar het oude boeken-tuinhuis bij het berkenboschje en daar staat Evert-Jan.

- Ceciel, zei hij zacht, wij tweeën, jij en ik....

- Ja, jij en ik....

Het is de Zoon des Huizes - Leonard Corver, de aangenomen zoon van Evert-Jan en Ceciel - die in het boek van dien naam zijn dagboek begint op 1 Juli 1864, als hij vijf en twintig jaar is.

Onlangs hebben in het tijdschrift ‘Buiten’ nog afbeeldingen gestaan van de oude, Amsterdamsche apotheek, waarin dit boek voor een deel speelt. En wie Haarlem kent, zal zeker wel eens langs de gezellige koepelkamer gewandeld hebben, waar Leonard Corver zoo graag kwam, waar Evert-Jan en Ceciel zoo gelukkige jaren hadden met hun dochters.

Antje, die zoo vroolijk en begaafd was, wordt de moeder van Marianne Hoogland en we zijn met dit boek aan den tijd genaderd, dat de vaders en moeders van de volwassen dochters van nu jonge mannen en jonge meisjes waren.

En in al die boeken zult ge eigen gevoelens en eigen daden terug vinden, al is het in stillere omgeving, in rustiger tijd dan ge nu beleeft.