't Galante leeven der Nederlandsche actrices

[p. III]

[p. 3]

Inleiding.

Arant en Lamon.^(*)

Arant, een jongeling,

Die by een vlug verstand een fyn gevoel ontving,

Beschouwt met Lamon, uit wiens zombre wezenstrekken,
Men duidelyk den aart eens Cato's kan ontdekken,

Een hart betoovrend stuk op 't nuttig Schoutoneel,

De Speelster Alida, die Schoonheid viel ten deel,

En wier bevalligheid haar fraaiheid evenaarde,
Daar zy welspreekendheid, met bei dees gaaven paarden,

Speelt in dit stuk en treft Arantes teder hart;

Hy voelt op 't oogenblik een onbekende smart.

‘Ha Lamon! zegt hy, ha! dat is bekoorlyk speelen;
Die maagd zou aan myn hart de vryheid schier ontsteelen;

Die lonkjes, dat gelaat, dat schryen, zulk een stem,

Haar houding, haar gevoel! wat heeft haar taal een klem,

Zwyg onbedachte, zwyg!’ valt Lamon in zyn reden,
‘De Speelsters altemaal zyn wuft en los van zeden,

(*) Getrokken uit A. Loosjes Pz. Minnezangen en jeugdige Gedichten, bladz. 72 en 73.

[p. 4]

 

‘Wend de oogen van haar af. Haar schoonheid is slegts schyn,

 

‘Verlaat deez' plaats: zy kan uw hart verderflyk zyn.

 

‘Is 't mooglyk. Zegt Arant, kon zy uw hert niet raaken?

 

‘Hoe, zou zy eenigzints myn zedig hert doen blaaken:

 

Herneemt hy ‘Jongeling! ik zidder om uw staat,

 

Die my zo na aan 't harte gaat.’

 

't Gordyn valt neêr: arant vraagt lamon om verschooning

 

Hy dankt hem voor zyn les - gaat weg, en na zyn wooning.

 

Doch waar ging lamon heên?

 

‘Dit is geen vraagenswaard: begraauwt my ieder een,

 

Gewislyk na zyn Huis.’ Neen! waarde Lezer! neen!

 

‘Hy ging ligt na een Vriend die hem zat op te wagten

 

‘Aan d' Avondmaaltyd. Neen! gy dwaald in uw gedachten:

 

Kom, sla met ons den gang van deezen lamon gaê

 

Die Cato slyt den Nacht in d' Arm van Alida.