De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 98]

Simon Druyf
Uit mijn memoriebladen

Ik heb de gewoonte, lieve jeugd, om zoo vaak mij de lust er toe bekruipt, op te stijgen naar mijn ‘denkkamertje’.

In dat kamertje heb ik een eenvoudige lederen zetel doen plaatsen en wanneer de geest der afzondering in mij vaart, ga ik daarin zitten om te denken.

Het is een der weinige genoegens, welke ik mij veroorloof, lieve lezers en leer dit van een oud man, die met rechtmatigen trots kan zeggen, dat hij in zijn leven het hem geschonken talent zilvers niet in eenen onvruchtbaren kuil gestopt heeft, maar integendeel met vele vermeerderd, dat er geen zoo opwindende bezigheid bestaat, dan met financieele statistieken aan den wand de stijgende curve uwer aandeelen te volgen, of met weemoed de winsten te gedenken, die men niet had behoeven te derven, indien.....

Dit is mijn hoogste genot, en vooral in onzen wisselvalligen tijd is deze bezigheid in hevige mate opwekkend èn leerzaam.

Welnu, voorzien van eenige nieuwe prospecti en jaarverslagen, liet ik mij eens (reeds vele maanden geleden) in de lift - ik mag, helaas geen trappen meer loopen vanwege mijn wandelende nieren - naar boven hijschen.

Ik zat net uit te rekenen, hoeveel winst ik in 1916 had kunnen maken, indien ik toen overgegaan ware tot acquisitie van een aantal benzol-aandeelen, toen met nog eenige zerpe melancholie mijne blikken bleven kleven aan een prospectus, dewelke mij blijkbaar in mijne kwaliteit van roomschen rentenier was toegezonden.

Waarde lezers, het was het prospectus eener onderneming, die u als moderne katholiek, zeker moet intrigeeren. Wat zeg ik - het was het prospectus van eene rolprentmij., genaamd: ‘Poseidon’.

[p. 99]

Ha, ha, gij zoudt, afgaande op dien naam, kunnen denken dat dit een filmmaatschappij was als iedere andere!

Neen, neen, simpele duiven, gij behoordet, gelijk er geschreven staat, beter te leeren van de sluwheid der slangen. Dàt hebben tenminste de leiders dier ‘Poseidon’ goed begrepen. Want toen ik des avonds in de ‘Rotterdamsche Mercuur’, van de hand eens experts, Pater Absinth, een vlammend artikel las, dat nu of nooit het uur van het filmend katholicisme was aangebroken, en dat dit alles afhing van het patent van een zekeren priester Steundemann, toen heb ik (altijd natuurlijk de voorzichtigheid in 't oog houdend) mij voor een paar miel laten inschrijven.

En nu ben ik met mijne Henriëtte in haar nieuwe bontmantel en onze Evert naar de première geweest van mijne ‘Poseidon’ (welke ik gemakshalve altijd maar de ‘Pommersche’ noem).

Heel goed, mijne heeren, ik stel u ten voorbeeld aan ons opgroeiend geslacht: ha, ha, gij hebt Tuschinsky geheiligd door de aanwezigheid van twee dragers van het hoogste kerkelijke gezag hier te lande. Welk een doorzicht, en welk een juist gevoel voor de roeping der filmkunst. Ik en Henriëtte plukten de woorden van de lippen der inleiders, dewelke met zooveel heilig vuur, zooveel edelaardigheid als wijs beleid aankondigden dat de belangen der beleggers bij hen veilig waren.

Voor een gehoor van het neusje des Roomschen zalms verklaarden zij met eene eidophonische trilling in de stem, dat zij nooit, nooit ontuchtige of slechte rolprenten zouden maken; zij zouden zich verre houden van het kwaad en daarbij nog 6 pct. dividend geven!! (Welk een leed moet er in de hel geleden zijn bij het hooren dezer woorden.) Na deze woorden klonken de klaroenen door de zaal en kregen wij de eerste stalen van de rolprenten der Poseidon te bewonderen. Het waren de filmen: ‘Piet van de Zwarte Bergen’ en ‘Als de golven bruischen’.

[p. 100]

Ik heb gehoord, dat de tweede beter zou zijn dan de eerste. Nu, ik vind dat rechtuit: nonsens. Er wàs geen vergelijking mogelijk, eenvoudig omdat ze beiden even fraai waren.

En bovendien het was alles ‘God ter eere’, zooals de tweede inleider, een heer met een pince-nez en zwarte haren, had gezegd!

Zijne woorden bleven in mijne en mijner ega's ooren hangen, toen wij het imposante theater verlieten. Wij moesten toen voorbij de aankondigingen van een film, die iets over eene vrouw en haar japon vermeldde, hetwelk ik mij voorgenomen heb, mij niet meer te herinneren.

Och, mijne geloofsgenooten, het was een film van een dier zoogenaamd neutrale (ha, ha, wij kennen dat, nietwaar) filmmaatschappijen, die binnen de muren van hetzelfde schoone gebouw vertoond worden.

Laten wij hopen, dat het binnenkort geene andere films behoeft te vertoonen, dan die mijner waarlijk neutrale en alleen maar niet-openlijk Roomsche Poseidon. Oh, dan zal zij haar roeping volledig vervuld hebben, de roeping zonder andersdenkenden te ergeren, de ware grootheid van ons belijdend Kristendom der wereld te toonen, - God en haarzelve ter eere.

Uw dienaar:

SIMON DRUYF.