De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 20]

[Gedichten van Anton van Duinkerken]

Anton van Duinkerken

Thuis, op het kerkhof

Tusschen de zerken, lezend het verleden
Van deze kleine stad, waaruit ik kwam,
Waarheen ik telkens wederkeer, vernam
Ik achter mij stil wandelende schreden.

Verwonderd zag ik om. Even beneden
Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam.
Dit steenen beeld, vlak naast een treurwilgstam,
Stond of 't gereed was, op mij toe te treden.

Geen levend mensch was daar, maar het geluid,
Dat mij bedroog, scheen deze vrouw te wekken
En in mijn angst bracht zij de woorden uit:

‘Sla geen geloof aan klanken, die u trekken,
De waarheid is een vuur, geen ijdel woord,
Wie waarheid spreekt, die draagt een schroeiwond voort’.

(Leo Gestel)

[p. 21]

Anton van Duinkerken

Mist

De mist heeft alle grachten ingesloten
Achter een wade van verganklijkheid.
Er wordt gezwegen. Ieder voertuig rijdt
Geluidloos langs de stil gelegde booten.

Dit is een avond om van eens genoten
Feesten te spreken, die wij vreugdbereid
Vierden met jonge vrienden, toen de nijd
Ons nog niet uit elkander had gestooten.

Maar wat geweest is, vindt geen wederkeer.
Zooals met ons, zoo gaat het met de meesten:
Elk zoekt zichzelf in vruchteloos verweer.

Vergeten raken dan voorbije feesten.
Tusschen ons hangt gelijk een mist de tijd,
Die ons uiteendrijft, elk in eenzaamheid.

(Lambert Simon)

[p. 22]

Anton van Duinkerken

Zeventien november

Geen uur bracht voller blijdschap bij 't herdenken
Van Vondel dan de vreugdevolle mis
Op 't Amsterdamsch begijnhof, want daar is
Aan geen verbeelding schooner beeld te schenken,

Dan hoe de dichter zijn geloof kwam drenken
Bij deze bron, 't altaargeheimenis,
Schuilgaand in 't bedehuis, waar nog 't gemis
Van praal den geest naar Vondels eeuw blijft wenken.

In dezen eenvoud vond zijn prachtziek hart,
Herboren tot de heerlijkheid der Kerke,
Meer schat van vreugd, meer balsem tegen smart,

Dan in hetgeen de wereld ooit bewerke,
Die woelt en raast, met ijdelheid gevoed.
Hier zwelt de vrucht der weelde van gemoed.

(Paul Joostens)