De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 150]

O.J. van Eck
Vijf verzen
naar Dorothy Parker

Ach, is het dan zoo'n Utopie
Dat ik een man mocht vinden die
Mij niet vertelt, zoo lief en glad,
Van meisjes die hij vroeger had?

Ga liefste, ga weer 't eigen pad
En heb om mij geen zorgen!
Wie zulk een gisteren bezat
Wat maalt die nog om morgen?

‘Aan ons de nacht!’ zoo zeiden wij.
‘Want morgen? Is niet dood nabij?’ -
De morgen raakt mijn oogen aan
En ziet mij ferm op aarde staan
Met kloppend bloed en felle kracht.
‘Voorbij is morgen! Néém de nacht!’

Dit leven met al zijn problemen
- Steeds water te doen bij de wijn -
Dit leven van geven en nemen
Scheen nooit mijn bedoeling te zijn.
O hard is de strijd voor wie dwars is
En luttel de winst uit verdriet,
Want kunst is een soort van catharsis
En liefde - voortdurend een niet!
En werk het domein van het slachtvee
En rust bekomt oesters zoo wel...
'k Doe verder maar niet aan de jacht mee,
Toe, wijs mij de weg naar de hel!

[p. 151]

Afstand

 

Wanneer je door de wereld kruist,

 

Naar werk of vreugd op jacht,

 

Dan slaap ik hier zoo welbehuisd,

 

Zoo rustig in de nacht.

 

 

 

Hield ons de diepste zee vaneen

 

't Waar 'trotsche, zoete pijn;

 

Maar 'k ben het bitterste alleen

 

Door zóó nabij te zijn!

Adam, door Loe Paes