De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 209]

Jef Last
Vier gedichten

O God, ik heb Uw aarde lief
en al haar creatuur
ik min haar als een vogel zingt
in 't zonlicht langs de muur
en 'k min het zwarte vee dat Gij
drijft uit Uw wolkenschuur
over het land en over 't wad
in 't stormend onweersuur,
maar meer dan al, in vriendenoog
min ik Uw liefdes vuur.

O God, ik ga Uw wereld door
en vind haar dreven goed
en drink uit sap van bes en braam
Uw teederheden zoet
en vind, daar waar lawine stort,
den afdruk van Uw voet,
maar in de kussen op mijn mond
proef ik Uw liefdes gloed.

O God, ik heb Uw wereld lief,
haar vreugden en haar nood,
die rijpen doen mijn volle hart
en neigen naar Uw schoot
totdat het als een vrucht terug
als zaad keert in Uw dood,
want in de liefde die ik vond
was Uw genade groot.

O God, ik vond Uw hand terug
in iedre menschenhand
Uw adem in hun ademtocht
Uw vuurgloed in hun brand
en waar ik kuste, kuste ik U

[p. 210]

 

en zegende Uw land

 

en waar mijn hand een lichaam raakt

 

raakt ze Uw geheimnis' wand,

 

O God, ik heb veel lief gehad

 

en Gij gingt hand in hand.

Den Haag, 19 October 1939.

Zijn handen legden in Uw lichaam
den inhoud aller lieflijkheid
en 'k heb mijn voorhoofd aan Uw borsten
als aan een kussen neergevleid
en 'k proefde in Uw zoete kussen
den adem van zijn eeuwigheid.

Zijn handen drukten op Uw slapen
het zware stempel van zijn wil
maar in Uw handen, rank als knapen
speelde zijn luchte kunstnaarsgril
toen heeft hij 't laatst Uw mond geschapen
en lachte, van bewondring stil.

Zijn hand boetseerde Uwe leden
Zijn adem blies U 't leven in
Hij schonk U als zijn schoonste gave
als aller vreugden aanbegin
Hij schonk U uit om ons te laven
aan 't koele water van zijn min.

Den Haag, 30 October 1939.

In sprakeloze dreven
waar slechts de nachtwind gaat
speur ik soms achter 't beven
der donkre takken even
de glans van zijn gelaat.

[p. 211]

 

Soms is 't als hoor ik in de

 

storm langs het grijze wad

 

een woord dat mij wil vinden

 

als riep hij in de winden

 

maar 'k weet niet hoe of wat

 

 

 

Soms grijpen zonnestralen

 

mij als een warme hand

 

en 'k voel zijn ademhalen

 

dicht bij mij, tot het dalen

 

der zon achter het land.

 

 

 

Soms schept mijn gróót verlangen

 

zijn stem en zijn gelaat

 

‘Alsof!’... ik liet mij vangen

 

door 't al te groot verlangen

 

en dróóm wie niet bestaat.

Amsterdam, 5 Maart 1940.

Zo hulploos is de mens nog nooit geweest.
De wolven lopen huilend door de straten
er wordt den mens, als voedsel voor zijn geest
slechts bloedig vlees, dat honden past, gelaten.

De lafheid zegeviert en d'eigenbate
de zelfmoord viert een humoristisch feest
uit iedre krant aangrijnzen ons gelaten
die 't midden houden tussen clown en beest.

Tot vogelbekdieren zijn wij geworden
verbaasd dat wij de zondvloed overleefden
In plaats van ei, bebroeden wij ons hart.

Reeds nadert joelende de spot der horden
om 't dichterschap waarnaar wij eenmaal streefden
en 't vogelbekdier sterft als laatste ‘bard’.

Amsterdam, 12 Maart 1940.