Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 10]

Aan Chloë.

Ach Cloë, het noodlot bezwoor dan mijn onheil,
Mijn ziel mint voor eeuwig,
Ja, dierbaare Cloë!
Mijn gloeiënde traanen
Getuigen mijn liefde.

Gij mint ook; - uw hart door de liefde veredeld,
Slaat wellend en teder; -
Dan ach! voor een ander -
Terwijl ik verkwijne,
En door klachten verga.

Ach! moest dan één opslag, zo edel, zo treffend,
Een opslag zo minlijk,
De bron mijner smart zijn?
Twee engelen blikken
Mijn leven verbittren?

Misschien, lieve Cloë! - misschien zucht uw hart eens:
‘Zijn onheil was grievend,
Hij minde met eerbied,
Geen wulpsche vervoering
Bestuurde zijn keus.

[p. 11]

 

Thans ligt hij bedolven - die edele jongling!

 

In 't graf - gansch vergeeten;

 

Ach konde ik hem troosten,

 

Een traan van zijn Chloë

 

Bedauwde zijn graf.’

 

 

 

ô Dierbaare Cloë! zo zulks eens gebeurde,

 

Mijn ziel, gansch verteederd,

 

Zou enkel gevoel zijn,

 

En dankte Gods almagt,

 

Voor zulk een wellust!

 

 

 

M.