Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 13]

Damon en Cloris.

Zie hier, lieve Cloris! een tuiltjen van roozen,
Die bijna zo zoet als uw koontjens bloozen.....

Hoe nu?

ô Chloris! ik hoopte, het zou mij gelukken,
Dit zingende, op uwen boezem te drukken -

Gij zwijgt.

Is 't moogelijk, meisjen! hoe kunt gij zo weezen,
Had ik van Philis dit ooit kunnen vreezen;

Gij wijkt.

Hoe kent gij dan mij niet - vergeet gij uw herder?
ô Jammer! uw stuurschheid gaat zelfs nog verder, -

Gij vliedt.

Vergeet gij, ô Cloris! mijn liefde, mijne eeden,
Mijn trouw, mijne diensten, mijn traanen en beden:

Gij staat.

[p. 14]

 

Gij zult, ja ik hoop het, uw Damon toch hooren,

 

Zeg, lieve, kon u mijne gulheid verstooren?

 

Gij keert!

 

 

 

ô Cloris, ô meisjen, gij hebt mij bedroogen,

 

ô Ja, ik zie het aan 't lonken der Oogen;

 

Gij lacht!

 

 

 

‘Ja Damon, ja herder, gulhartige zanger

 

Ik heb u, - nu lach ik - - ik kan niet langer - - -

 

Gefopt.’

 

 

 

‘Omhels mij, hier ben ik - - zoud gij me niet sieren

 

Daar ik uwe liefde voel zegevieren:

 

Ha! ha.’

 

 

 

ô Cloris! nu voel ik, nu smaak ik eerst weelde,

 

'k Zal speelen, zo schoon als damon ooit speelde: -...

 

Dat 's zoet!

 

 

 

N.