Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 39]

Minvane.

Zij boog zich, treurig blozend, heiên
Van Morvens velden, over 't meir,
Bedekt met zwarte wolken; zag
- Den Jongling in zijn rustig; och!

- Waar zijt gij, Rijno waar? -

De donkre blikken spraken: dood!
Bleek vloog de Held de wolken in;
In 't gras, op Morvens heuvlen klinkt

Zijn stem zwak in den wind! -

Zoo zonk dan Fingals zoon daarheên,
Op Ullin's veld, met mosch begroeid;
Sterk was die arm, waardoor hij viel: -

Wee mij, ik ben alleen!

Alleen wil ik niet langer zijn: -
Niet lang, ô winden! die mij thans
Mijn bruine lokken wappren doet,
Zal de adem mijner zuchten zich
Vermengen met uw stroom; weldra

Vinde ik, naast Rijno rust!

[p. 40]

 

'k Zal hem niet meer, met edlen gang

 

Te rug zien keeren van de Jagt -

 

Minvane's lied treurt in den nacht,

 

En zwijgen woont om Rijno! -

 

 

 

Waar is uw booge, Rijno? waar

 

Zijn uwe bonden, waar uw schild?

 

Het sterke schild? waar is uw zwaard?

 

Een snelle bliksemschicht gelijk;

 

Waar uw bebloede speer?

 

 

 

Ach - 'k zie ze in 't schip, geheel verstrooid,

 

Met bloed bevlekt - geen wapens zijn

 

In de enge, donkre woning, daar

 

Mijn Rijno duister woont!

 

 

 

Wanneer breekt weêr de morgen aan,

 

En roept, ‘op Koning! op ter Jagt?

 

De Jagers buiten roepen u,

 

De hinde is u nabij!’

 

 

 

Weg, weg, schoonlokkige uchtendstond,

 

De Koning, in zijn sluimring, hoort

[p. 41]

 

Uw stem niet; - neen - de hinde hupt

 

Moedwillig over 't eenzaam graf -

 

Om Rijno woont de dood.

 

 

 

Ik echter, daal, met zagten tred

 

Hier, in uwe enge woning neêr,

 

Hier zal Minvane, in stille rust

 

Zagt sluimren naast heur Held.

 

 

 

Dan zal der Meisjens schaar rondom

 

Haar zuster zoeken; - nergens zien -

 

Dan zingen zij haar treurgezang;

 

'k Hoore echter u, ô Meisjens! niet;

 

Ik slaape zagt met Rijno.