Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 47]

Wijsheid en dwaasheid.

Ik wilde 't met de wijsheid houên

En sprak, vol ernst, in grootsche taal,

Daar ik mijn voorhoofd trok vol vouwen,

Van hooge dingen - van moraal!

Doch spoedig werd ik wijsheid moede,

Die weg was voor mij niet te gaan,

De losse Jeugd, steeds blij te moede,

Zag mij, met schimp en afkeer, aan.

Neen - dwaasheid houdt mij opgetoogen,

Kom - riep ik - min en dans en wijn!

De blijde jeugd is snel vervloogen,

De dwaasheid zal mijn wellust zijn.

Ik lachte en danste en minde en kuschte,

Tot ik, verward van ziel en zin,

't Wellustig vuur der dwaasheid bluschte,

Toen haatte ik dans en wijn en min.

[p. 48]

 

Nu heb ik 't middenpad gevonden,

 

En zie een einde aan al 't verdriet,

 

Nooit aan één voorwerp slaafsch verbonden;

 

Doe ik, het geen mij de inspraak ried.

 

 

 

De kloeke wijsheid is mijn wijf,

 

De dwaasheid is mijn tijdverdrijf!

 

 

 

V.