Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 71]

De visschers hut.

Die gene, welke met Wisselbrieven en Documenten in den zak, niets meêr begeert, dan slechts van de eene plaats naar de andere te komen, mag dag en nacht half in den droom voordreizen; ik reize niet met hem. Veel liever behoude ik die helderheid van geest, welke geschikt is, om alles rondsom mij recht te betrachten, en ik besloot derhalven, aan eene zekere plaats, welke mij behaagde, eenigen tijd te blijven. Terwijl men mij het avondmaal bereidde, ging ik naar eene rivier, niet ver van daar gelegen en wandelde heên en weder.

O gij ongelukkigen, die van de avondschemering geen gebruik weet te maaken! de deugd bedekt zich vaak met derzelver sluiër, en het medelijden gaat in dit somber gewaad, en zoekt een goed hart, om hetzelve eenige zagte woorden te kunnen influisteren.

Niet ver van mij stond een klein houten huisjen, de deur was half open, ik naderde en zag eene jonge vrouw, welke een kind aan de borst hield, om het zagtkens te doen insluimeren. Met dezelve rust, welke op lang geleeden smart doorgaands volgt, aanschouwde zij het kind. In haare oogen was liefde, maar te gelijk ook iets nadenkends, zij kuschte het kleine schepsel en zag naar den hemel. Een spinnewiel in een hoek en een visschers net aan

[p. 72]

den wand, nevens eene bouwvallige tafel - dit was haar gansche huisraad. Alles toonde de uiterste armoede, zelfs de kleding der moeder, welke even zo slecht als zindelijk was. Naauwlijks bemerkte zij mij, of met de liefwaardigste schaamte bedekte zij haaren boezem, welke zeker de wellust van een enkelen gelukkigen geweest was. Terwijl ik haar vriendelijk groette en zij mij beschroomd dankte, kwam eene oude vrouw aan de deur, en bad om een aalmoes. De moeder des huizes zag jammerlijk het gering overschot van het brood aan, dat naast haar op de tafel lag, sneed 'er een stukjen af en gaf het aan deze smeekende vrouw - ‘meêr kan ik u niet geeven, zuchtte zij - en weende. En ik..... - gij die niet raaden kunt, wat ik verrigte, verdient zulks niet te weeten - ik kenne u niet, zeide de ongelukkige, vol angst, neem het te rug, of ik kan dezen nacht niet gerust slaapen - - - zijt te vreden, gij zult mij niet weder zien, en oogenblikkelijk liep ik weder naar het posthuis.

‘Zij zal nog verhongeren, en het is haar verdiende loon! Een man, in 't zwart gekleed, was de geen, welke dit in de gemeene kamer zeide, toen ik de deur opende. Op eene koele wijze groetede hij mij. ‘Fa zij zal verhongeren?’ - - durf ik vraagen wie? - Het was - - Rechtvaardige Hemel! het was dezelfde, welke ik even gezien had - verhongeren? Waarom? wat heeft die goede vrouw u gedaan? - de goede vrouw? viel hij mij met een afschuwlijken lach in de reden, zij was gelukkig, zo zij dien naam verdiende; de jonge Visscher,

[p. 73]

welke vader van het kind is, kan haar bezwaarlijk helpen, hij is onder de Soldaaten, wie weet of het schepsel hem ooit weder ziet.

Zonder iets te antwoorden, verzogt ik den waard om eene bijzondere kamer, en sloot de deur agter mij; de geestelijke mogt mij volgen, dacht ik.

Arm meisjen! uw laatste brood deeldet gij met eene behoeftige, en gij zoud van honger sterven? God der ontferming! was dit een uwer priesteren? Hij zoude het stukjen brood aan geen elendigen gegeeven hebben! - Haar gelaat was louter onschuld. Ach! een ongelukkig oogenblik - de deugd van een meisjen is iets heiligs - - maar kan men dan geen onderscheid maaken? - - gij die haar zoo luidruchtig verdoemt,

Gij weet niet, hoe in arme hutten,
Het jeugdig bloed vol vuur bemint,
Hoe lang een meisjen vaak moet strijden,
Eer haar de jongeling verwint.

Aldaar, waar zij de handen wrong,
Waar zij haare onschuld had verlooren,
Waar zij in 't akligste des nachts,
De stem der wanhoop droef deed hooren;

[p. 74]

 

Daar is 't, dat snoodheid voor haar sneeft,

 

Terwijl de hemel 't haar vergeeft.

Arm meisjen! zoudt gij veracht, vervolgd zijn? en in de groote waereld eert men die Juffer,

Die nooit in zagte kuissche lust,
En van haar zwakheid onbewust,
In 's lievlings armen neêr kan zinken,
Die als men haar om liefde vraagt,
Geen roozen van beschaamdheid draagt,
Geen traanen op 't gelaat voelt blinken,
Die, onder 't kusschen, zagt op haaren boezem zinken;
Maar die, in onbeschaamde pracht,
Verleidend wenkt, wellustig lacht;
Den jong'ling, aan haar zijde wagt,
Terwijl zij 't hart, dat van onkuissche liefde blaakt,
Aan wellust 's zwijmelwijn verderflijk dronken maakt.