Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 79]

Weldadigheid.

Die onder de schoonen leeft en niets van dezelve leert, heeft geen hart; hoe kon anders elk lachjen, elke traan voor hem verlooren gaan?

Laat mij geworden, zeide een klein tienjaarig meisjen, met het welke ik aan het venster stond, tegen haare ouder zuster, ik wil den armen man iets toewerpen, maar de zuster kwam haar daarin voor. Treurig zag zij het beursjen aan, waarin nog maar weinig speelgeld overig was, en vervolgde op dezen goedhartigen toon: ‘Zederd wij van onze goederen te rug gekeerd zijn, heb ik nog niets aan de armen gegeeven, reeds dikwijls heeft mij zulks leed gedaan, maar ook de eerste bedelaar welke ik zie..... Voortreffe. lijk, lief meisjen! zult gij even zoo denken, als gij u eenmaal in de groote waereld zult bevinden?

Het goede kleine meisjen had mij zulks niet te vergeefsch gezegd, ik herinnerde mij hetzelve op eene zekere plaats, alwaar ik verscheide maanden geweest was, zonder naar eenen behoeftigen, dien ik weeklijks iets geeven konde, te verneemen. Oogenblikkelijk deed ik onderzoek en men wees mij eenen kranken man in de grootste ellende gedompeld. Zijne dochter, een jong meisjen, uitgeteerd als een geraamte, kwam elke keer bij mij, om de kleine gift te haalen. Op zekeren morgen trad zij, volgends gewoonte, in mijne kamer en overhandigde mij een brief. Haar vader was in den voorledenen

[p. 80]

nacht gestorven: in de laatste oogenblikken had hij aan zijnen weldoener gedacht, hem gezegend en zijne dochter mij aanbevolen. Nooit had ik den gestorven gezien, maar mijn halt had mij met hem verbonden. Vol droefheid, als waare hij een mijner nabestaanden, gaf ik de dochter mijn aandeel tot de begraafenisse: gij kunt zo dikwils komen als te vooren, zeide ik, en den geheelen dag behield ik den indruk des briefs.

Gij hebt zeker, lieve Adelaide! den avond niet vergeeten, wanneer ik u de geschiedenis verhaalde. Midden in het verhaal moest ik ophouden, mij omkeeren, en toen kwaamt gij naar mij toe, drukte mij stilzwijgend de hand, en gaf mij een kusch, zo als engelen ze aan deugdzaamen geeven.

Het afscheid van de ongelukkige had mij getroffen, toen ik de stad, waarin gij woont, moest verlaaten; nu op mijne reize vond ik haar weder. Adelaides kusch had, mij dezelve nog waardig gemaakt. Wilt gij, zeide ik tegen een tedere schoonheid het huisgezin, 't welk ik steeds als mijne dierbaarste nabestaanden behartigde, wederom als nabestaanden van mij aanneemen? zij beloofde zulks, en de errinnering, met welke aandoening mijne vriendin het deede, zal mij eenen anderen behoeftigen doen opzoeken, welke mij op zijn doodbedde zegent!

Jacobi.